Geen pothead die stoned en gek genoeg is om op dit idee te komen: Shredder, The priceduifkes én Sunpower... 1 weekend... Engeland! Gooi er nog een reproach bij (die er jammer genoeg niet bij waren), en we waren doodgeweest. Maar het combo van 3 zotte trashpunkrockcoremaaktallemaalnietuit bands, in verschillende bestelwagens, vergezeld van een aantal locals was al voldoende om er enerzijds stressy, anderzijds euforisch bij te lopen.
Aanwezig: The priceduifkes, Shredder, The priceduifkes entourage (Sjaske, dude van heist slam brigade en andere zotten!), Sunpower, Christophe van Robinia speeltuinen en Jerusalem the black, Lander aka de anton Corbijn van Sunpower, John Terror AKa de man van de John Terror EP, Kockie AKA de suicidal driver die niet moest rijden, Kika D aka die van dat boek, Patrick AKa Patrick junior van Comatose, Chello AKA de curator van Lebbeke.
1. Zoli Sucks! (sorry Marcel)
We vertrekken al behoorlijk vroeg met een sunpower state of mind van Opwijk naar Calais. We stoppen 50 keer, drinken een koffie en maken er een gezellige eerste roadtrip van. Zo gezellig dat we te laat in Calais kwamen en dan maar een dik uur op de volgende boot konden wachten. Gelukkig waren er de priceduifkes en hun ipod-jukebox vol metal-klassiekers, kinderen voor kinderen en 3-chord punkrocktunes. Na wat zotte breakdancemoves van lokale held Ricky D, de boot op en rijden alsof er een pot met goud in Bristol op ons zat te wachten.
Lessons on the boat:
- Kokkie houdt NIET van Guns n' roses, Michael Jackson en Bon Jovi
- Chet Baker was een geniale muzikant, maar daar stopt het ook. Zijn biografie is oersaai en ik krijg een dégout van die mens. Daar gaat mijn quality leestime.
- Touristil < Alcohol Het leven op een eerste tourdag kan hard zijn en we vliegen dus ook richting Bristol waar we gezien de omstandigheden nog goed op tijd aankomen. We vinden "the junction" al vrij snel en binnen het half uur staat er een supermaaltijd van Indische Sabji, rijst en een soort weirde pap die goed smaakte klaar. Wel even oppassen voor het opstapje en de lokale alcoholieker die er lag te slapen. Al snel krijgen we het slechte nieuws dat er 2 straten verder een andere show is waar Ignite zal headlinen. Op een vreemde manier zit sunpower op hetzelfde label als Zoli's soloproject (met de innoverende naam: Zoli band). Het kan me eerlijk gezegd ook niet schelen. Zowel Ignite als Zoli interesseren me geen zak en ik begrijp niet waarom mensen zo hard into een band zijn die heulen met de vijand door een fucking "sunday bloody sunday" cover te spelen. Och ja, als ze maar gelukkig zijn. Maar desaniettemin ziet het er naar uit dat we dus voor een zo goed als lege zaal zullen spelen. Gelukkig zijn we met 25 en is een slechte opkomst geen voorbode voor een saaie avond.
Shredder ontploft als een ADHD psychopaat. Ik hoor voor de eerste keer een paar nieuwe songs en "Monster Jam" behoort al zeker tot mijn favorieten. Ik ga nog wel een paar bomen opzetten over shredder in dit blog, maar laat het geweten zijn dat dit wel degelijk één van de beste Belgische hardcorebands op dit moment zijn. Van the priceduifkes ga ik enkel zeggen dat ze de toekomst zijn. Ik ga me straks toch niet kunnen inhouden om nog meer lof te spuien over deze helden. Na de show werd er gechilled in het park, zoals ze dat in Engeland blijkbaar wel vaker doen. We gaan richting Jen's huis (het meisje die de show organiseerde aldus), horen nog een monoloog over Lebbeke, luisteren naar John Terror's hitsingle "droog in de kakker" en tussen het gemompel door kan ik enkel nog wat nascheurende gitaren horen, waarop ik in slaap val. 2. African Queen!
Indian Queen dus! Boston... mensen die ons kennen weten intussen dat we hier vorig jaar een vrij legendarische show gespeeld hadden (voor hen misschien niet, maar voor onszelf wel) en we zijn enorm zenuwachtig om terug te kunnen spelen. Tussendoor bezoeken we even Strattford om naar het geboortehuis van Shakespeare te kijken, te merken dat shakespeareboeken in strattford 3 keer zo duur zijn en vul ik mijn maag met etensrestjes van kompanen die de schil van een grote aardappel niet lekker vinden. Noem het marginaal, noem het vuilbakkenmentaliteit... ik noem het goed eten!
Eens in Boston arriveren we al snel in de Indian queen. Tijd voor een eerste gelegenheidsband. We stellen op en jammen 6 minuten met de Davy-Mambo-Christopheband. Bleh, vandaag niet. The priceduifkes openen vandaag en omdat ik vrij sober ben vandaag heb ik de kans om de duifkes eens rustig en uitvoerig te bekijken. Mensen die de priceduifkes nog niet hoorden... koop hun demo en hun 7" als hij uit is. Denk aan de leegte die in u zit omdat screeching weasel en the nobodys al lang geen nieuw platen meer uitgebracht hebben. Weet dat die leegte gevuld wordt met priceduifkes en niet op een "laat het ons ook maar eens proberen"-manier. Nee, de priceduifkes moeten wel één van de meest standvastige, oprechte en snotty bands op dit moment zijn.
Lessons on the road:
- De dudes van abandon ship zijn nog altijd minstens even cool dan vorig jaar.
- Ik sta niet met een hawaiaanse short die eigenlijk toebehoort aan Lander.
- Boston nachten zijn gekke nachten.
Shredder pompt alweer! En met sunpower spelen we een eerste voldoenende show dit weekend. Een hoop singalongs, fingerpointing, van het drumstoeltje vallen. Om een lang verhaal kort te maken... Boston kwam weer zot naar aloude gewoonte. Ooit wil ik hier terug spelen, maar misschien moeten we maar eens elders gaan touren volgende keer.
3. Ride the snake
De tour eindigt hier. Ik word wakker met een dodende hoofdpijn die ik probeer te doden met een kilo koffie en veggie burgers. Veggie burgers op de barbecue als ontbijt... nog zoiets gek. De uitspraak "breakfast schmeakfast" lijkt plots heel andere proporties te krijgen. Eens de koffie begint te werken vertrekken we naar Boston Centrum om daar NOG maar eens te eten in een héél voze "all you can eat" Chinees. Ik neem een klein bordje en schep daarna nog eens fruit bij. Ik denk stil "fuck fruit in potten" en maak een wandeling. Fucking tour, fucking hoofdpijn... ik moet het kalmer aan doen. Gelukkig was er nog de vuilbekkende 9-jarige dochter van de kerel die de show organiseerde. Toch nog een kleine glimlach op het gezicht.
Aangezien Walk the plank hun releaseshow speelde in Leeds, vond de organisator het een slecht idee om ons die dag ook te boeken. Ik kan hem geen ongelijk geven hoewel het wel fijn had geweest om te mogen spelen met walk the plank. Maar de auto reed naar Sheffield, en men verzekerde ons dat daar ook wel een coole show op ons zat te wachten. Toch was de sfeer grimmig, vermoeid en vooral héél stil. Eens aangekomen in sheffield was er geen open venue of restaurant te bespeuren. Dan maar even afwachten in een pub. Heel toevallig de enige muziekpub in een straal van 2 kilometer.
Ik weet niet of het de zotte opeenvolging van classics was in de jukebox, het plotse wakker worden of het herontdekte gerstennat... maar 2 uur later was een tot dan dode pub omgetoverd tot een singalong café vol scheve mensen. Polonaisegewijs vertrokken we met spijt in het hart naar de venue alwaar een band van jonge kids hun allereerste show speelden. Human piramids, dives, pile-ons... "these crazy Belgians". Na 15 blauwe plekken toch maar beslist om even te stoppen en me te concenteren op de show. Toch waren we heel psyched om nog iets zot te doen. Terwijl de show op de eerste verdieping was, was er beneden in de pub een soort talentenjacht aan gang. Slechte singersonwriters die zich soms alleen vergezelden van één enkele maracas en een mondharmonica kwamen er op hun pathetische versie "mad world" van tears for fears zingen. Ikzelf, Kevin (gitarist sunpower), Christophe (van Robinia) en een allegaartje van shredder en priceduifkes jugend op percussie schreven ons in.
GOOD EVENING EVERYONE, WE ARE THE RAPISTS AND THIS FIRST SONG IS CALLED: I CAN'T SEEM TO FIND A WOMAN SO YOU BETTER WATCH OUT FOR YOUR WIFE!!!! Waarop we een 7 minuutjes begonnen te jammen. Sinds Kevin gitarist is bij the wayouts is zijn 60's fuzz manier van gitaar spelen bij tijd echt wel indrukwekkend geworden. Jammen is cool.
Dat de priceduifkes blaasden en shredder weer pompte als nooit tevoren hoef ik niet meer te zeggen. Van de sunpowershow herinner ik me alleen een hoop mensen die langs mijn drum passeerden om God weet wat te doen.
Na de show en het traditionele gechill werd er vertrokken richting kraakpand alwaar een groot kampvuur op ons wachtte. Maar eerst natuurlijk de deur openkrijgen. Het "baasje" van het kraakpand was de enige sleutel tot het pand kwijt. Bummer! Dan maar inbeuken met een container. Na een kleine inspectie besloot ik om in de van te slapen, maar ik wou gerust wel even genieten van het kampvuur in de tuin. Indianenverhalen werden verteld, cider werd geproefd, Doorsklassiekers werden al dansens rond het vuur gezongen en de camionet werd beslapen.
Lessons on the road:
- Als het pijn doet: verval in oude gewoonten als je deftig wil spelen.
- The doors blijft één van de meest fantastische bands ooit
- Het volstaat om ooit in de band van de drummer van pulp gespeeld te hebben om er als Jules Deelder uit te zien en je ook zo te gedragen
- Kraakpanden zijn cool.
- Ik kan gerust 4 dagen zonder een boek.
4. The beach motherfucker!
Wat mijn vorige lessons on the road betreft wil ik een kleine correctie maken. Het vervallen in oude gewoontes geldt maar voor 1 dag. Een tweede dag moet je zoiets niet meer proberen tenzij je suicidaal bent of John Terror heet. Hoewel ik kapot was, had ik toch een fijne tour om op terug te kijken. Niks dan posi gedoe, de valium adicts van de priceduifkes perfect afgewisseld met de hyperkinetische shredder dudes. 't Was volgens velen een slechte zet om zoveel bands en vrienden mee te nemen op tour, maar eigenlijk is er niks fout gelopen. Dit was de shit en ik heb een skoone tijd gehad!
Maar er is dus nog 1 dag te gaan en vandaag werd ik gedoopt om voor de eerste keer ooit in mijn korte leven richting Brighton te gaan (6 uur rijden of zo?) aan de linkerkant van de weg. Maar ondanks de hoofdpijn, het grieperige gevoel en de moeheid had ik er zin in. Brighton is het eerste strand dat we in dagen zien en ik heb zin om er te chillen. Ik zit al de hele dag met "rood" van Marco Borsato in mijn hoofd en ik word er zelfs niet pissig van. Ik moet wel in een strandmood zijn.
Eens in Brighton wordt er dus wel degelijk gechilled aan het strand, gegeten bij Rob Abandon Ship en na veel vijven en zessen met de priceduifkesvan gespeeld in Brighton. (Een hele dag in 2 zinnen, hoe zot!) Iedereen was doodmoe, fed up en klaar om dood te vallen. Toch was er alweer shreddergepomp, duifkesgeblaas en sunpowergeschal. Met de laatste krachten, maar ook dat zijn krachten weliswaar.
Met de nodige polonaises (John terror had écht wel een hit gescoord), fotoshoots en unitymomenten werd er afscheid genomen van onze Engelse buddies. In de boot was er Tom & Jerry marathon. Awesome! Hoewel ik meer een WB cartoons mens ben toch wel een fijne afsluiter van 4 zotte dagen.
Lessons on the road:
- Nooit zeggen dat je de laatste dag gaat rijden
- Het strand is cool
- Camionetten moet je altijd achter elkaar parkeren met niet al teveel ruimte tussen, Godverdomme!
