Gekke weken, het zijn dingen waar je voor leeft. Ik kwam tot de conclusie dat dit blog blijkbaar bij tijd gelezen wordt (waarvoor dank!), krijg een kort maar hilarisch Phil Minton interview in mijn box (Ruis maart), krijg te horen dat James Chance (James White voor de vrienden) naar België komt én de noisefeestjes lijken niet te stoppen.
Zaterdag 27 januari 2007 - Skullflower, Anti-ear, Silvester anfang, Marauder & Alibi @ Sheld'apen
Over Anti-ear kan ik eigenlijk heel kort zijn. Deze frequentie had ik al eens gehoord. punt.
Ik was enorm benieuwd naar het optreden van Silvester Anfang. 3 van de 5 leden hadden er een tour opzitten met Jack Rose en dat kon alleen maar een sterk verbeterd samenspel opleveren. Het werd dan ook de beste silvester anfang set die ik tot nu toe gehoord heb. Qua geluid zat alles stukken beter dan op een gemiddeld SA optreden waardoor je voor eens en voor altijd kon horen dat Silvester Anfang een band is die zijn sterkte haalt uit het samenspel en ook door het feit dat ieder in de band zijn plaats kent. Het resultaat was een half uur slangenmystiek met Oosterse proporties in een doomfolk kleedje. Elke set is anders, en elke set is ook weer beter dan de andere.
Marauder en Alibi waren zeker de verrassing van de avond. Ik was half benieuwd naar deze band en dan niet in het minst naar Liz Albee (collaboraties met Cecil Taylor en Anthony Braxton op je CV hebben helpt wel). De twee kwamen op met een soort papier maché olifantenkop, wat op zich wel vrij scary was. Wat volgde was een heel eclectische set van noisy kinderdeuntjes wat een soort onschuldig Thailand effect gaf met een distorted kantje. Het ging evenwel al snel over ik vlijmscherpe en luide noise-elementen die met mij onbekende, in de slurf gedropte voorwerpen gemaakt werden. Als olifanten kwamen ze op, als olifanten gingen ze weg. Het deed me allemaal wat denken aan een scary tekenfilm scene waar Dumbo dronken gevoerd wordt en begint te hallucineren. Dit was Macguyver! Dit was beter dan Macguyver!
Skullflower ken ik zelf nog niet zo lang, maar ik was wel onder de indruk van albums als "exquisite fucking boredom" en "ruins". Wat ik te horen kreeg klonk anders dan wat ik verwacht had, maar een hoop versterkers die loeihard staan te feedbacken met een mastodont van een geluid is bij tijd al voldoende om om me 75 minuten te laten freaken. Het enige dat ik nog kon communiceren na deze oorverdovende skullflower set was een middenvinger. Been fucking hard. Zoals we het graag hebben.
Er was nog een show, maar die zal voor de volgende "entry" zijn.
