"Die on your feet, don't live on your knees."

Het is 25 december 2006. Traditie gebiedt me te luisteren naar Weihnachtmusik, te kijken naar Sissy films en ijstaart te eten in het putje van de winter. Traditie gebiedt me u te informeren over het Dendermondse cultuurveld. Maar een persoonlijke traditie gebiedt me ook om op onbewaakte momenten u de middenvinger te tonen en een eerbetoon te geven aan mensen waarvan je nooit dacht dat ze gingen weg gaan. Van de eerste pakkende woorden "Take this pain from my heart" uit "please please please" tot onvergetelijke concerten die zelfs grootmeesters als Fela Kuti en Miles Davis soms deden blozen... James Brown was soulbrother number 1, waarschijnlijk dé belangrijkste muzikant nog in leven, maar vandaag niet meer.

How do you stop (tell me) Before it's too late? You choose and you lose If you hesitate. (uit "How do you stop?)

De man begon nochthans zijn leven heel bescheiden door in zijn kindertijd als katoenplukker te werken, te dansen voor geld en schoenen te poetsen. In zijn puberteit kwam hij - zoals zovele zwarte jongeren in die tijd - in de criminaliteit terecht. In een verbeteringsgesticht ontmoette hij zijn ontdekker Bobby Byrd. Hij was een tijdje actief als bokser, later ook als pitcher bij een baseball team. Maar als een geluk bij een ongeluk kreeg de jonge Brown een ernstige wonde aan zijn been en kon hij niet meer spelen. Samen met Bobby Byrd begon hij gospel te spelen, maar raakte al snel in de ban van bluescombo's met ondermeer Fats Domino en Hank Ballard. Toch zou hij in latere interviews Little Richard aanwijzen als zijn grote voorbeeld. Byrd en Brown richtten "the flames" op en zouden langzaam aan iets moois beginnen werken. Onder de naam "James Brown with the famous flames" brachten ze "Please Please Please" uit in 1956. Het nummer werd onmiddellijk een hit en de trein was vertrokken. De band raakte een gevestigde, doch minder opvallende waarde in het R&B landschap. Het waren platen als "live at the apollo 1962", "Night Train" en "Out of side" die zorgden voor de typische James Brown sound. Smerige blazers, een ritmisch rappende Brown en enorme funky drumbeats worden het handelsmerk van de band en lagen aan de basis van wat we later funk zouden noemen. Brown kon als bandleider en songschrijver makkelijk de eenvoud van R&B muziek combineren met het complexe gegeven van jazz. Die gekke, wilde bijna neo-Afrikaanse muziek zou het handelsmerk worden voor duizenden bands die volgden.


Eens de sound er was, kwamen de hits vanzelf. Vanaf de mid-jaren 60 scoorde Brown de ene hit na de andere. Klassiekers als "Papa's got a brand new bag", "I got you" en "It's a man's world" werden soulfunderingen. De latere hit "funky drummer" zou één van de meeste gesampelde songs ooit worden. Live begint Brown vaak op het moment zelf zijn muzikanten tips te geven hoe ze moeten spelen. Hij zingt soms maar praat meer tijdens de nummers (Rap!). Toch verliet de ene muzikant na de andere de band. Niet dat Brown erop achteruit ging. Hij begon in de jaren 70 samen te werken met toen nog onbekende muzikanten als Bootsy Collins, Phelps Collins en Fred Wesley. De nieuwe achtergrondband zou "the JB's" heten en onder andere "(Get up I feel like a)Sex Machine" schrijven. Hoewel het aantal hits in de 70's minder in aantal zijn dan in de 60's mogen we toch stellen dat platen als "The payback" en "Stoned to the bone" behoren tot zijn allerbeste platen.


Maar ook "the JB's" waren ervaren muzikanten die hun lusten elders gingen botvieren en Brown zou op regelmatige basis andere muzikanten voor de band zoeken. Maar op dat moment hoefde de man al lang geen introductie meer. James Brown wàs op dat moment al de essentie van alles wat in de toekomst "black and beautiful" zou zijn. De hardst werkende man in show business, soul brother numer 1, the godfather of soul... elke naam die refereerde naar James Brown zou altijd een superlatief bevatten. Hij bleef samenwerken met muzikanten en performers waar hij in geloofde (Afrika Bambaata, Joss Stone etc...). Hij bleef altijd bij het standpunt om te spelen tot hij stierf. Zijn overvolle concertagenda tot augustus 2007 bewees dat dit ook effectief zijn plan was.

Dat het plotse overlijden van James Brown een schok voor de wereld én voor elke zichzelf respecterende muzikant was is niet verwonderlijk. Miljoenen mensen treuren op kerstdag en honderdduizenden jongeren gaan morgen het internet afschuimen op zoek naar de muziek van de man die ze nog niet hadden ontdekt. Het lichaam is dood, maar de soul gaat verder.


"Soul is a deep feeling and a committed feeling. Soul is something that stays with you despite the obstacles that are put in front of you. Soul is the real you. Soul is when you feel that God is watching over you, and if you make a mistake or do something willfully against somebody else, soul will make you realize that you've done something wrong. It makes you fear God more." Aldus James Brown 1933 - 2006.

Miles Davis - So what

Toch maar iets meer youtube stuff. Ik verdiep me vaak in jazz-archief series van video bloggers. Als ik iets interessant vind post ik het. Alvast een leuk begin:

Sonic Drones

Verlof hebben op een dinsdag in december zal waarschijnlijk nooit echt een fantastisch idee zijn. Tenzij natuurlijk dat je de kans krijgt om Sonic youth samen met Corsano/Flaherty/C. spencer yèh trio te zien. Om 16.00 in de namiddag vertrok deze jonge heer aldus in charmant gezelschap richting schaarbeek om iets te eten en aan te schuiven voor een mooi plaatsje. Vroeg aanwezig zijn in de buurt van een concert geeft je vaak de kans om hier en daar eens een legende doodleuk over straat te zien lopen. Ik werd dan ook behoorlijk nerveus toen ik terug van het restaurant eventjes Paul Flaherty en Paul Labreque (sunburned hand of the man) zag lopen. Gekke mensen, gekke boel... tijd om binnen te gaan.

Onverwacht begon er een band te spelen waarvan ik zeker was dat ze niet het geplande voorprogramma waren. Het was lambsbret (of lambs bread, geen idee eigenlijk) een trio dat snelle, fucked up noisepunk met freejazz invloeden speelden. Een soort smerige versie van the Julie Mittens. Het kon me alleszins genoeg boeien om er 4 cd-r's van aan te schaffen. Daarna was er een dame die een dronesessie van een klein kwartier gaf. Ik had het gevoel dat ze wat geluidsproblemen had, en indien dit niet het geval was was het een drone zondermeer. Ik hou van drones, maar liefst wel met een beetje afwisseling en inventiviteit (as in: la monte young was graaf, maar je moet het niet blijven uitmelken).

Tijd voor één van de drie grote redenen waarom ik hier was: Chris Corsano, Paul Flaherty en C. Spencer Yèh op 1 podium. Al 3 jaar probeer ik het Corsano/Flaherty duo te zien te krijgen, maar telkens loopt het op één of andere manier mis. Het "eindelijk"-gevoel was niet te beschrijven toen de legenden op het podium kwamen. Een half uur meesterlijke drums, snijdende sax daar bovenop nog eens C. Spencer yèh die viool en klank-poëzie gewijs een absolute meerwaarde bracht aan het zowiezo al geniale Corsano/Flaherty concept. Chris Corsano bewijst nogmaals dat hij één van mijn alltime favoriete drummers is. 30 minuten pure jazz krankzinnigheid. Even had ik geen zin meer om Sonic youth te zien en hoopte ik de 3 nog eens te zien op deze avond.

Gelukkig ben ik een vrij grote Sonic Youth fan en was het openingsakkoord van "Teen Age Riot" al genoeg om me opnieuw in volle extase te laten luisteren naar de helden die ik al enige tijd niet meer zien spelen had. De band springt onmiddelijk over in een lange noisedrone waarin Thurston Moore erin slaagt om de persfotografen even op stang te jagen door het hoofd van één van hen te gebruiken als dronemiddel, waarna hij van het podium valt en nog een minuut of 5 begint te dronen. Zijn schoen raakt ergens achterwege, maar komt uiteindelijk toch terecht.

De rest van de set wordt vooral gevuld met songs van de nieuwe "rather ripped" plaat, een plaat die eventjes moest groeien maar toch weer een klassieker van formaat is. De voorstelling wordt mooi afgewisseld met een paar snijdende klassiekers. Absolute hoogtpunten waren Lee Ranaldo doe gek kwam tijdens "do you believe in rapture?" en de encores "100 percent" en natuurlijk "expressway to yr skull" waar bij de aanvang van de song Thurston de bevrijdende woorden "Hey Chris, set up your drums man" roept. Wat je te horen kreeg was een 20-minuten durende noisedroon met als participanten: Kim Gordon, Thurston Moore, Lee Ranaldo, Steve Shelley, Chris Corsano, Paul Flaherty, Spencer C. Yèh en de gitarist van lambs bread. Harder dan dit maken ze het niet. Meer moest er niet gezegd worden. Wat cd-r's aanschaffen, het charmante gezelschap mooi voor de deur afzetten en huiswaarts in het hoofd verderdronen!

Syd Barret

Niet dat ik dit wil vullen met youtube vondsten maar deze acid-film van Syd Barret wou ik nu toch niet voor mezelf houden.

Met welbeleefde groet van de kameel

Artikel verschenen in de oktober editie van ruis. Dit is een artikel over 2 van mijn freejazz helden.

“Wat een merkwaardig tegendraads mannetje dat hij toch altijd is hé. Dat steekt soms, en soms is het ook heel koddig, ook heel ontroerend”, aldus drumlegende Han Bennink over zijn eeuwige collega Misha Mengelberg. De twee vormen sinds hun verschijning op Eric Dolphy’s “last date” plaat uit 1964 een bijna onafscheidelijk duo. Op 18 augustus stond het 23ste Free Music Festival nog in het teken van deze twee legendarische improvisatiepioniers. Over deze relatie, het ICP orkest, taoïsme en jazz maakte Jellie Dekker (NPS) de documentaire “Afijn”, die overigens in Belgische première ging op datzelfde Free Music Festival. “Je hebt twee soorten muziek, saaie muziek en aardige muziek”. Mengelberg, zijn kat en papegaai maken alleszins aardige muziek.

JAZZ EN COMPOSITIE

De jonge Misha Mengelberg raakt in de ban van de jazz toen hij als jong mannetje door zijn vader, dirigent Karel Mengelberg, meegenomen werd naar de Duke Ellingtonband. De twee kwamen binnen na een koffiepauze. Tijdens die pauze was Ellington al beginnen spelen. Druppelsgewijs klom de ene muzikant na de andere op het podium en begon mee te doen met de pianist. “Muziek waar zoiets mogelijk is, dat is mijn muziek” zal Mengelberg achteraf zeggen. Toch waren het vooral de tegendraadse akkoorden van Thelonious Monk die de zeer jonge pianist Mengelberg fascineerden. Zowel Monk als Herbie Nichols werden de belangrijkste invloeden van Mengelberg én van het latere ICP.

Na verloop van tijd zette hij, tot grote ergernis van zijn ouders, zijn studies architectuur stop om compositie studeren aan het conservatorium van Den Haag. Toen al componeerde hij vooral conceptuele en experimentele stukken die jammer genoeg niet veel indruk maken op zijn toenmalige docenten. Intussen komt hij in contact met John Cage en zijn werk, een ontmoeting die zijn visie op muziek voorgoed zal veranderen. Mengelbergs werk wordt meer ironisch en soms bijtend. In de vroege jaren zeventig componeert hij “Met Welbeleefde Groet Van De Kameel”, een werk waarin hij uit een stoel een kameel timmert tijdens een halfimproviserende compositie. In “Muziek Voor Twee Piano’s” waar hij zelf over zegt: “Ik wou een piano humaniseren… wat dat betekent weet ik niet, maar ik heb me er wel mee beziggehouden”, zat er één persoon achter de piano en één eronder. Onder de piano werd er vooral percussie gespeeld (bommetjes inclusief), terwijl er boven een soort organisch minimalistische improvisatie ten beste werd gegeven. Deze mix van improvisatie, tegendraadse bopstandards en theater zal altijd wel een beetje zijn handelsmerk blijven.

HAN BENNINK

Wie Misha Mengelberg en Han Bennink al samen aan het werk zag, merkt onmiddellijk dat er magie is tussen de twee. Het feit dat ze al meer dan 35 jaar samenspelen, zit er natuurlijk voor iets tussen. Zo weet Mengelberg intussen wel al dat Bennink bij de aanvang van elk optreden heel hard begint te spelen. Dan wacht Misha gewoon rustig tot Han wat moe is, om dan iets harder op zijn piano te spelen. Maar ondanks dit alles zijn de twee zelf verwonderd over het feit dat het altijd zo goed klikt. “We beginnen maar wat te spelen", zegt Mengelberg in de Afijndocumentaire. Uit deze documentaire blijkt ook dat de twee vaak problemen aanvoelen terwijl ze samenspelen. “Altijd wordt er wel iets nieuw toegevoegd aan die lijst problemen en verrassingen, en dat maakt het spelen net zo interessant", geeft Bennink ons mee. In tegenstelling tot veel andere improvmuzikanten hebben de twee er geen probleem mee om op regelmatige tijdstippen een doodeenvoudig blues- of monknummer te spelen, laat staan dat ze er problemen mee zouden hebben om een podium te delen met bands als Led Zeppelin en Sly and The Family Stone.

De muzikale liefde tussen de twee werd na verloop van tijd zo groot dat ze besloten om samen met goede vriend Willem Breuker het ICP op te richten, wat nog steeds staat voor “instant composers pool”. De eerste release was een duo-opname van Willem Breuker en Han Bennink, waarvan elke lp apart beschilderd werd door Han Bennink. DIY een hele tijd alvorens het een huishoudwoord werd dus. Na deze release voegde Mengelberg hier aan toe: “ook ik ben lid van ICP”, en de pool was geboren. Breuker ontpopte zich ondanks de improvisatiegedachte al snel tot een doorsnee orkestleider zodat het na verloop van tijd tot een breuk kwam. Namen als Maurice Horsthuis en Michael Moore werden toegevoegd aan de band en het moderne ICP begon begin jaren tachtig langzaam maar zeker vorm te krijgen. Tegenwoordig is ICP een tienkoppig improvisatieorkest met legendarische status, vooral draaiende rond de composities van Misha Mengelberg.

TOT SLOT

Als 50’s gitarist Jim Hall zegt: “instant composition”, zegt Misha Mengelberg “Instant coffee”. Als Bennink hard speelt, speelt Mengelberg stil en vice versa. Het is dus niet verwonderlijk dat Mengelberg door bewonderaars "het levende taoïsme" genoemd wordt. Hij is een tegendraads, aimabel genie dat omwille van zijn composities en improvisaties intussen wel al gerekend mag worden tot de wereldtop. Misschien is hij de volgende stap na Thelonious Monk, maar misschien ook wel meer dan dat. Wat hij ook moge wezen – en de definities stapelen zich op – er is alleszins karakter genoeg aan Mengelberg om er een 77 minuten durende documentaire over te maken die niet alleen een prachtbeeld kan geven over een van de grootste genieën van de lage landen, maar ook een prachtige inleiding kan zijn voor freejazzaspiranten.

3 punkbands, 1 weekend, 1 maagzweer

Geen pothead die stoned en gek genoeg is om op dit idee te komen: Shredder, The priceduifkes én Sunpower... 1 weekend... Engeland! Gooi er nog een reproach bij (die er jammer genoeg niet bij waren), en we waren doodgeweest. Maar het combo van 3 zotte trashpunkrockcoremaaktallemaalnietuit bands, in verschillende bestelwagens, vergezeld van een aantal locals was al voldoende om er enerzijds stressy, anderzijds euforisch bij te lopen.

Aanwezig: The priceduifkes, Shredder, The priceduifkes entourage (Sjaske, dude van heist slam brigade en andere zotten!), Sunpower, Christophe van Robinia speeltuinen en Jerusalem the black, Lander aka de anton Corbijn van Sunpower, John Terror AKa de man van de John Terror EP, Kockie AKA de suicidal driver die niet moest rijden, Kika D aka die van dat boek, Patrick AKa Patrick junior van Comatose, Chello AKA de curator van Lebbeke.

1. Zoli Sucks! (sorry Marcel)

We vertrekken al behoorlijk vroeg met een sunpower state of mind van Opwijk naar Calais. We stoppen 50 keer, drinken een koffie en maken er een gezellige eerste roadtrip van. Zo gezellig dat we te laat in Calais kwamen en dan maar een dik uur op de volgende boot konden wachten. Gelukkig waren er de priceduifkes en hun ipod-jukebox vol metal-klassiekers, kinderen voor kinderen en 3-chord punkrocktunes. Na wat zotte breakdancemoves van lokale held Ricky D, de boot op en rijden alsof er een pot met goud in Bristol op ons zat te wachten.

Lessons on the boat:

- Kokkie houdt NIET van Guns n' roses, Michael Jackson en Bon Jovi
- Chet Baker was een geniale muzikant, maar daar stopt het ook. Zijn biografie is oersaai en ik krijg een dégout van die mens. Daar gaat mijn quality leestime.
- Touristil < Alcohol Het leven op een eerste tourdag kan hard zijn en we vliegen dus ook richting Bristol waar we gezien de omstandigheden nog goed op tijd aankomen. We vinden "the junction" al vrij snel en binnen het half uur staat er een supermaaltijd van Indische Sabji, rijst en een soort weirde pap die goed smaakte klaar. Wel even oppassen voor het opstapje en de lokale alcoholieker die er lag te slapen. Al snel krijgen we het slechte nieuws dat er 2 straten verder een andere show is waar Ignite zal headlinen. Op een vreemde manier zit sunpower op hetzelfde label als Zoli's soloproject (met de innoverende naam: Zoli band). Het kan me eerlijk gezegd ook niet schelen. Zowel Ignite als Zoli interesseren me geen zak en ik begrijp niet waarom mensen zo hard into een band zijn die heulen met de vijand door een fucking "sunday bloody sunday" cover te spelen. Och ja, als ze maar gelukkig zijn. Maar desaniettemin ziet het er naar uit dat we dus voor een zo goed als lege zaal zullen spelen. Gelukkig zijn we met 25 en is een slechte opkomst geen voorbode voor een saaie avond.



Shredder ontploft als een ADHD psychopaat. Ik hoor voor de eerste keer een paar nieuwe songs en "Monster Jam" behoort al zeker tot mijn favorieten. Ik ga nog wel een paar bomen opzetten over shredder in dit blog, maar laat het geweten zijn dat dit wel degelijk één van de beste Belgische hardcorebands op dit moment zijn. Van the priceduifkes ga ik enkel zeggen dat ze de toekomst zijn. Ik ga me straks toch niet kunnen inhouden om nog meer lof te spuien over deze helden. Na de show werd er gechilled in het park, zoals ze dat in Engeland blijkbaar wel vaker doen. We gaan richting Jen's huis (het meisje die de show organiseerde aldus), horen nog een monoloog over Lebbeke, luisteren naar John Terror's hitsingle "droog in de kakker" en tussen het gemompel door kan ik enkel nog wat nascheurende gitaren horen, waarop ik in slaap val. 2. African Queen!

Indian Queen dus! Boston... mensen die ons kennen weten intussen dat we hier vorig jaar een vrij legendarische show gespeeld hadden (voor hen misschien niet, maar voor onszelf wel) en we zijn enorm zenuwachtig om terug te kunnen spelen. Tussendoor bezoeken we even Strattford om naar het geboortehuis van Shakespeare te kijken, te merken dat shakespeareboeken in strattford 3 keer zo duur zijn en vul ik mijn maag met etensrestjes van kompanen die de schil van een grote aardappel niet lekker vinden. Noem het marginaal, noem het vuilbakkenmentaliteit... ik noem het goed eten!

Eens in Boston arriveren we al snel in de Indian queen. Tijd voor een eerste gelegenheidsband. We stellen op en jammen 6 minuten met de Davy-Mambo-Christopheband. Bleh, vandaag niet. The priceduifkes openen vandaag en omdat ik vrij sober ben vandaag heb ik de kans om de duifkes eens rustig en uitvoerig te bekijken. Mensen die de priceduifkes nog niet hoorden... koop hun demo en hun 7" als hij uit is. Denk aan de leegte die in u zit omdat screeching weasel en the nobodys al lang geen nieuw platen meer uitgebracht hebben. Weet dat die leegte gevuld wordt met priceduifkes en niet op een "laat het ons ook maar eens proberen"-manier. Nee, de priceduifkes moeten wel één van de meest standvastige, oprechte en snotty bands op dit moment zijn.

Lessons on the road:

- De dudes van abandon ship zijn nog altijd minstens even cool dan vorig jaar.
- Ik sta niet met een hawaiaanse short die eigenlijk toebehoort aan Lander.
- Boston nachten zijn gekke nachten.

Shredder pompt alweer! En met sunpower spelen we een eerste voldoenende show dit weekend. Een hoop singalongs, fingerpointing, van het drumstoeltje vallen. Om een lang verhaal kort te maken... Boston kwam weer zot naar aloude gewoonte. Ooit wil ik hier terug spelen, maar misschien moeten we maar eens elders gaan touren volgende keer.

3. Ride the snake

De tour eindigt hier. Ik word wakker met een dodende hoofdpijn die ik probeer te doden met een kilo koffie en veggie burgers. Veggie burgers op de barbecue als ontbijt... nog zoiets gek. De uitspraak "breakfast schmeakfast" lijkt plots heel andere proporties te krijgen. Eens de koffie begint te werken vertrekken we naar Boston Centrum om daar NOG maar eens te eten in een héél voze "all you can eat" Chinees. Ik neem een klein bordje en schep daarna nog eens fruit bij. Ik denk stil "fuck fruit in potten" en maak een wandeling. Fucking tour, fucking hoofdpijn... ik moet het kalmer aan doen. Gelukkig was er nog de vuilbekkende 9-jarige dochter van de kerel die de show organiseerde. Toch nog een kleine glimlach op het gezicht.

Aangezien Walk the plank hun releaseshow speelde in Leeds, vond de organisator het een slecht idee om ons die dag ook te boeken. Ik kan hem geen ongelijk geven hoewel het wel fijn had geweest om te mogen spelen met walk the plank. Maar de auto reed naar Sheffield, en men verzekerde ons dat daar ook wel een coole show op ons zat te wachten. Toch was de sfeer grimmig, vermoeid en vooral héél stil. Eens aangekomen in sheffield was er geen open venue of restaurant te bespeuren. Dan maar even afwachten in een pub. Heel toevallig de enige muziekpub in een straal van 2 kilometer.

Ik weet niet of het de zotte opeenvolging van classics was in de jukebox, het plotse wakker worden of het herontdekte gerstennat... maar 2 uur later was een tot dan dode pub omgetoverd tot een singalong café vol scheve mensen. Polonaisegewijs vertrokken we met spijt in het hart naar de venue alwaar een band van jonge kids hun allereerste show speelden. Human piramids, dives, pile-ons... "these crazy Belgians". Na 15 blauwe plekken toch maar beslist om even te stoppen en me te concenteren op de show. Toch waren we heel psyched om nog iets zot te doen. Terwijl de show op de eerste verdieping was, was er beneden in de pub een soort talentenjacht aan gang. Slechte singersonwriters die zich soms alleen vergezelden van één enkele maracas en een mondharmonica kwamen er op hun pathetische versie "mad world" van tears for fears zingen. Ikzelf, Kevin (gitarist sunpower), Christophe (van Robinia) en een allegaartje van shredder en priceduifkes jugend op percussie schreven ons in.

GOOD EVENING EVERYONE, WE ARE THE RAPISTS AND THIS FIRST SONG IS CALLED: I CAN'T SEEM TO FIND A WOMAN SO YOU BETTER WATCH OUT FOR YOUR WIFE!!!! Waarop we een 7 minuutjes begonnen te jammen. Sinds Kevin gitarist is bij the wayouts is zijn 60's fuzz manier van gitaar spelen bij tijd echt wel indrukwekkend geworden. Jammen is cool.

Dat de priceduifkes blaasden en shredder weer pompte als nooit tevoren hoef ik niet meer te zeggen. Van de sunpowershow herinner ik me alleen een hoop mensen die langs mijn drum passeerden om God weet wat te doen.

Na de show en het traditionele gechill werd er vertrokken richting kraakpand alwaar een groot kampvuur op ons wachtte. Maar eerst natuurlijk de deur openkrijgen. Het "baasje" van het kraakpand was de enige sleutel tot het pand kwijt. Bummer! Dan maar inbeuken met een container. Na een kleine inspectie besloot ik om in de van te slapen, maar ik wou gerust wel even genieten van het kampvuur in de tuin. Indianenverhalen werden verteld, cider werd geproefd, Doorsklassiekers werden al dansens rond het vuur gezongen en de camionet werd beslapen.

Lessons on the road:

- Als het pijn doet: verval in oude gewoonten als je deftig wil spelen.
- The doors blijft één van de meest fantastische bands ooit
- Het volstaat om ooit in de band van de drummer van pulp gespeeld te hebben om er als Jules Deelder uit te zien en je ook zo te gedragen
- Kraakpanden zijn cool.
- Ik kan gerust 4 dagen zonder een boek.

4. The beach motherfucker!

Wat mijn vorige lessons on the road betreft wil ik een kleine correctie maken. Het vervallen in oude gewoontes geldt maar voor 1 dag. Een tweede dag moet je zoiets niet meer proberen tenzij je suicidaal bent of John Terror heet. Hoewel ik kapot was, had ik toch een fijne tour om op terug te kijken. Niks dan posi gedoe, de valium adicts van de priceduifkes perfect afgewisseld met de hyperkinetische shredder dudes. 't Was volgens velen een slechte zet om zoveel bands en vrienden mee te nemen op tour, maar eigenlijk is er niks fout gelopen. Dit was de shit en ik heb een skoone tijd gehad!

Maar er is dus nog 1 dag te gaan en vandaag werd ik gedoopt om voor de eerste keer ooit in mijn korte leven richting Brighton te gaan (6 uur rijden of zo?) aan de linkerkant van de weg. Maar ondanks de hoofdpijn, het grieperige gevoel en de moeheid had ik er zin in. Brighton is het eerste strand dat we in dagen zien en ik heb zin om er te chillen. Ik zit al de hele dag met "rood" van Marco Borsato in mijn hoofd en ik word er zelfs niet pissig van. Ik moet wel in een strandmood zijn.

Eens in Brighton wordt er dus wel degelijk gechilled aan het strand, gegeten bij Rob Abandon Ship en na veel vijven en zessen met de priceduifkesvan gespeeld in Brighton. (Een hele dag in 2 zinnen, hoe zot!) Iedereen was doodmoe, fed up en klaar om dood te vallen. Toch was er alweer shreddergepomp, duifkesgeblaas en sunpowergeschal. Met de laatste krachten, maar ook dat zijn krachten weliswaar.

Met de nodige polonaises (John terror had écht wel een hit gescoord), fotoshoots en unitymomenten werd er afscheid genomen van onze Engelse buddies. In de boot was er Tom & Jerry marathon. Awesome! Hoewel ik meer een WB cartoons mens ben toch wel een fijne afsluiter van 4 zotte dagen.

Lessons on the road:
- Nooit zeggen dat je de laatste dag gaat rijden
- Het strand is cool
- Camionetten moet je altijd achter elkaar parkeren met niet al teveel ruimte tussen, Godverdomme!

ontdekking van de week: Makazoruki

Review van een Nederlandse band waar ik zwaar van verrast was. In't Engels omdat het geschreven werd voor www.mashnote.net.

It's so weird we, being Belgians, never really look over the border to check Holland bands that much. Imagine noiserock music in Europe without bands such as gone bald or the ex. Experimental bands that mix noise-rock with some sort of a fusion feature on it. This Makazoruki follows quite the same concept in a very unique way.Makazoruki are 4 people from Bosnia that moved to Amsterdam to record their first demo. They contributed to a Sonic youth tribute album with an extraordinary coverversion of "shadow of a doubt". This is their debut album on narrominded records. For a start,the artwork is beautiful and appealing. Some collage painting kind of things that create a warm, yet desperate feeling. Artwork that fits the band completely.If you really want, you can compare every band with noisy influences with Sonic youth but Makazoruki really does have some typical SY sound in it. Still they have this epic vocalist that talks-sings-screams tons of emotions. Be it personal or political, he convinces you of his uprightness. The mix of great technical guitarmusic, epic parlandos and apocalyptic noise bursts from time to time make this debut album on of the most interesting albums of the year. Sounds really 80's, sounds like the last album you will hear before jumping from a buidling, sounds wonderful.file under: sonic youth, warm epic vocals, parlandos, hüsker dü, poetry

Magik Markers, en nog wat in Antwerpen

Weirde vrijdagen in april. Na een vooravondje repeteren met één van mijn 6 bands die uitliep in een grote jamsessie met een hoop Hongaarse zigeuners besloot ik dat ik gek genoeg was om richting Antwerpen te rijden om eindelijk maar eens Magik Markers te zien. Reizen naar Thailand, griepjes en ander gedoe hebben me altijd tegengehouden, maar deze keer zou ik één van mijn favoriete no-wave-noise bands aan het werk zien. Ik zag een 3-tal verschillende line-ups op verschillende sites dus had geen idee welke voorprogramma's er waren en hoe ze heetten.

Het is altijd wel grappig om ergens binnen te komen en direct 6 flyers te krijgen met de boodschap "zeker komen". Ik hoop alvast 3 van die 6 shows te kunnen bezoeken, maar wie me kent weet dat zoiets nooit zeker is. Anyway, ik was net op tijd binnen voor Shattered minds (vroeger Schizoïde). Een kwartier intense gitaardrones en noise zoals we dat van hem verwachten. Van mij mogen zo'n sets net iets langer duren, maar van anderen niet. Ik hou dus maar mijn mond. Intussen spot ik even lokale Bukowski JMH Berckmans in een hoekje. Altijd fijn om een legende in je vizier te krijgen.

De volgende band was denk ik "Tuto Fuzzi". Vrij saaie freenoise met hier en daar een knipoog naar jazz, maar dan zonder al teveel karakter. Een vreemde band, of een slechte band... ik weet het niet. Ik vond er gewoon niks aan en ga er dan ook niet al teveel tekst aan spenderen.

Mijn gok (een pure gok) was dat het trio erna "Hans en Grietje" was, de enige andere Belgische band op de bill. Dit kon dan weer wel boeien. Eva van Deuren (die onlangs nog een pracht van een drone-tape uitbracht met Orphan Fairytale) liet zich begeleiden door 2 mensen waarvan ik u de naam schuldig moet blijven, maar waarvan 1 platen verkoopt (hoe makkelijk is het toch om over concerten te schrijven). Maakt allemaal niet uit. Een kleine 20-25 minuten speelgoed-drones, nachtgeluiden met hier en daar een knarsende gitaar. Het soort van sets die makkelijk 3 kwartier kunnen duren zonder dat het gaat vervelen.



Als er één band is waar ik 100% zeker van was dat zij het waren, dan was het magik markers. Dé band die me niet mocht teleurstellen. En ondanks kapotte micros, wegschuivende drums en andere technische mankementen werd ik ook niet teleurgesteld. De markers zijn pure chaos, pure vrijheid met een kleine constante in de drums (hoewel...). Hyperkinetische, vrijgevochten pijnpunk die vrijwel iedereen in het scheld'apen licht psychotisch maakte, tot JMH Berckmans toe. Na de show was het enige dat ik kon denken "eindelijk". Op zich wel een fijn gevoel maar geen stof genoeg om nog met iemand een gesprek aan te knopen. Goeieavond, auto in en slapen.

Morrissey in Amsterdam - laat ons nu maar even melancholisch wezen

Ik hou niet van Amsterdam. Elke 3 meter wordt je gevraagd of je een gram cocaine gratis wil proberen, er komen kroketten uit de muren en ze verkopen er "Vlaamse frites" waar ik nog niet zou aan willen ruiken. Gelukkig heeft Amsterdam ook zijn positieve zijdes. "Je kan er boeken kopen die je hier nergens vindt" zong Kris Debruyne bijvoorbeeld. En eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik maar al te graag een kilo of 6 vintage boeken wou meenemen naar huis. Maar ik was in Amsterdam voor Morrissey en liet de dure boeken maar voor wat ze waren. Ik hoorde de meest afschuwelijke dingen over de "heineken music hall" en was dan ook bang dat mijn eerste Morrissey optreden een regelrechte teleurstelling zou zijn. Binnengekomen zag het er allemaal nog nieuw en professioneel uit. Geen paniekerige dingen, de music hall leek - ondanks uitverkocht - een vrij rustige en gezellige sfeer uit te stralen. Looza in de hand, de 2 laatste zitplaatsen ingepalmd na een morele discussie met één of andere hollandse troela over het "of je al dan niet iemands plaats mag innemen die een kwartier geleden iets ging halen om te drinken". Soit... Morrissey.

"it's spring again, so I'll sing again with tullips from Amsterdam". Mozzer moet waarschijnlijk hetzelfde deuntje als ik constant door zijn hoofd laten spoken hebben. Gelukkig kreeg hij de irritante Hoes-classic eruit door direct te beginnen met "First of the gang to die". Het geluid zat mooi en Heineken ontplofte een heel klein beetje. Ik had enorm veel zin om alsnog snel snel naar voor te lopen maar begreep dat het concert zou gedaan zijn eer ik er was. Toch werd mijn gevoel nogmaals bevestigd als hij er als tweede song direct een smiths klassieker als Still Ill uitgooit. Engeland behoort hem niet meer toe tegenwoordig, "England's a swine". Het zal ons een zorg wezen. Mozzer tovert dingen uit zijn hart, en dat is net waar hij goed in is. "Despite all the grudges we've hit number one in England...and in Sweden...and in Iraq" sprak de stiekem nog steeds jonge God voordat hij de nieuwe single "you have killed me" door de speakers gooide. Direct daarop nog een song van de nieuwe plaat "The youngest was the most loved".



We konden het denken. Een Mozzer die op safe speelt bestaat niet en ik schrok dan ook even toen plots de song "reader meet author" vanuit het niets leek te komen. Een betere song van de op zich heel slechte Morrissey plaat Southpaw Grammar. Hij noemde het album zelf een career killer dus hij moést het wel spelen om mensen te irriteren. "This is from an album nobody likes, and that's why we're playing it" zegt de man, zoals ik grinnikend wel verwacht had. Toch gaat de band heel mooi verder met songs als "Let me kiss you" (dé ultieme versiersong voor lelijke mensen), "My life is a succession of people saying goodbye" (b-zijde van "first of the gang to die) en Girlfriend in a coma (eindelijk!).

Dan was het toch even tijd voor het uiteindelijke doel van deze tour, namelijk zijn nieuw album voor te stellen. De 3 songs "I will see you in far-off places", "to me you are a work of art" en "life is a pigsty" worden magistraal, bombastisch en melancholisch gebracht zodat ze -ondanks nieuwe songs- geen moment vervelen. Mozzer mag dan wel verliefd zijn, hij kan nog steeds een hart doen breken. Na alweer een onverwacht niemendalletje als "trouble loves me" is het tijd om de indommelende, op hits azende music hall terug wat wakker te schudden. Smiths song "how soon is now" en Mozzers ultieme comeback song "Irish blood, English heart" doen Amsterdam even op zijn grondvesten daveren. Na een slechte magazine cover en 2 alweer mooie, bombastische nieuwe songs houdt de man het voor bekeken. Heel even richtte ik mijn ogen naar de hemel en dacht "God, ik weet dat ik niet altijd een goeie dienaar geweest ben, maar ik heb zoveel geld betaald om deze troubadour der melancholie te zien. Laat hem alstublief terugkomen en "last night I dreamt somebody loved me" zingen. Het is tenslotte het lijflied van de eenzame mensen." Nu weet ik niet of het mijn gebed was of 6-7000 schreeuwende veertigers, maar Mozzer kwam, speelde en spuwde alles wat ik ooit fout over hem dacht weg. Laat andere mensen maar een vingertje hoor houden als het op Morrissey aankomt. Ze waren er niet, ze hebben het niet meegemaakt.

In sneltempo naar de parking, de auto in, de file ontwijken en huiswaarts rijden met een getormenteerd hart.

Fonal Folks!

Fonal records en ondergetekende hebben een speciale band. Dankzij de mensen van (kraak)³ kwam ik in contact met dit label en deed in 2004 een optreden voor Kiila en Es. Na 1 luisterbeurt was ik danig onder de indruk van beide en stond dan ook te popelen om ze aan Dendermonde voor te stellen. Ik vrees dat Sami Sänpäkkilä het niet de beste ervaring uit zijn leven vond, mede dankzij de koppige, mompelende tooghangers van het plaatselijke jeugdhuis. Gelukkig genoot ik er meer van dan hem. 2 jaar later ben ik gestopt met parochiedorpjes te bekeren en ga ik blakend van geluk de functie van toeschouwer tegemoet. Kiila zal er staan, Islaja zal er staan en een zekere Ville Leinonen zal ik voor de eerste keer zien. Een nerveus gevoel overvalt me, maar de glimlach is er. Dat is het voornaamste.

De voor mij onbekende Ville Leinonen begon al als een aangename verrassing. Hij begon nogal speels aan zijn set met losse folkie songwritermuziek en een compleet zorgeloos gefluit zodat je je direct op je gemakt voelde. Al snel ging hij over naar een meer intense song, om de sfeer dan toch even te breken met covers van één of andere Finse charmezanger. Sommige mensen keken even sceptisch, maar ik waande me even in alweer een zorgeloze feelgoodfilm die je wel eens in de sphinx bioscoop ziet. En eigenlijk was dat de draad in het verhaal van Ville Leinonen, liedjes die zo nostalgisch klinken dat je denkt ze in een ver verleden op de platenspeler van je pa gehoord te hebben. Versier dat nog even met een Samhain (!!!) en een Elvis cover, een beetje gezellige toogpraat en wat humor en je eerste geslaagde optreden van de avond zat erop.

Ik ben een gezonde, jonge en sympathieke jongen die al een hele tijd vrijgezel is. Natuurlijk stond ik maar al te nerveus te wachten op Islaja en haar kwetsbare, soms pijnlijke stem. Haar debuut cd kwam vrij toevallig in mijn handen, waar het gekoesterd en bemind werd als goud. Al een aantal keer miste ik haar live, maar deze keer kwam het er dan toch van. De clavecimbels, schelphoorns en andere mytische geluiden werden vaak vervangen door een eenvoudige gitaar/basgitaar line-up, af en toe bijgestaan door een toeter, melodica, belletjes of het meest angstaanjagende konijn dat je ooit zag. Elke seconde was staren, elke seconde was huilen en Islaja bleef maar overtuigen. Een mevrouw die je zonder al teveel discussie een potentiële mythe is, type Jandek, Barret, een diep donker moerras.

Kiila, een van de weinige folkpopbands waar ik uitbundig van word. Ze klinken fris, traditioneel, psychedelisch, warm en jachtig tegelijkertijd. Maar vooral... Kiila voelt bijna organisch aan. Alles wijst zichzelf uit en de band met iets of iemand vergelijken is not done. Ik hoopte wat nieuwe nummers te horen, en die waren er natuurlijk (gelukkig want Silmät Sulkaset dateert al van 2004). Kiila leek tijdens de set op sommige momenten geesten op te roepen en bij tijd bracht dat een ongemakkelijke sfeer met zich mee. De ijzige viool, de repetitieve gitaar en zacht dirigerende bongo's bliezen de hele zaal van het speelse naar het spirituele; met als hoogtepunt het prachtige "kateet linnut". Afsluiten deden ze vanzelfsprekend met het sublieme en opzwepende "Auringonlunta", waardoor het publiek zelf voor een kleine 6 minuten bezeten werd door iets dat blijkbaar in iedereen leek te kruipen. Of het Kiila heette of Goddelijke interventie zal me worst wezen... het was fonal en het was weer mooi.

http://www.fonal.com/

http://www.kiila.com

Chercher le batérist: Keith Moon

Het jongste weekend nog hoorde ik een snotneus op één of ander punkoptreden "no more heroes" roepen. Zijn lederen jekker volgeschreven met namen van bands die hij waarschijnlijk best wel leuk vind en die van hem de pseudo-anarchistische DIY hanekamdrager maakten die hij was. Maar zijn helden waren het zeker niet. Hij geloofde niet in helden, en die hanekam was zijn eigen unieke manier om te zeggen dat het systeem slecht was. Nu goed, het voornaamste is dat hij gelukkig is of toch probeert zichzelf gelukkig te maken. Ik heb wel helden, en ben maar al te blij dat ik af en toe iets over hen kan zeggen.

Neem nu Keith moon. 50'ers zien het als hun symbool van rock'n'roll. Het zuipende, gedrogeerde en decadente feestvarken van the who die bleef doorgaan tot het einde van zijn leven. Hét voorbeeld dat het vernietigen van hotelkamers en instrumenten wel degelijk uit de 60's kwam en de rest het gewoon wilden nadoen. Feit is dat destructiviteit en decadentie vaak gepaard gaat met kunstenaars/muzikanten en het me eigenlijk niet interesseert of Moon al dan niet dingen kapotmaakte. Als hij vond dat hij dat moest doen op dat moment is dat ok. Maar boven al die dingen, boven al de mythes en boven al de festiviteiten van Moons exhuberante gedrag: Moon was een pracht van een drummer! In een tijd waar een drummer niet meer moest doen dan een steady beat geven en niet te luid spelen brengde Moon de verfrissing waar vele drummers zaten op te wachten. Door zijn enthousiasme dat we tegenwoordig makkelijk zouden omschrijven als ADHD bracht hij de drums naar de voorgrond zodat Townshedd, Entwistle en Daltrey niet anders konden dan Moon een essentiële plaats in de band te geven. Zeker op hun debuut "My Generation" hoor je duidelijk wie op dat moment de baas is.



Toch was het vooral live dat Keith Moon zorgde voor verandering. De man verloor zichzelf letterlijk in het drummen. Hij werd zo emotioneel dat de drums meer zeiden dan de songteksten van Townshend. Ja, hij sloeg instrumenten kapot; Ja, hij gebruikte explosieven om zijn drums op te blazen... maar hij deed meer dan dat. Wie de video zag van the who "live at the isle of wight" ziet gewoon de pijn en overgave waarmee Moon ("the loon") zijn gekste geheimen vrijgeeft. Wat zijn geheim was? "Leer gitaar spelen" zei de man ooit, "want het enige dat ik doe als drummer is naspelen wat de gitaar speelt".

Het mooie aan Keith Moon was vooral de spontaniteit waarmee hij speelde. Sommige drummers met meer ego dan passie noemen die "sloppy" spelen. Maar als "sloppy" hetzelfde is als die ene noot die Hendrix in al zijn enthousiasme fout speelt, die ene Morrissey zanglijn die lichtjes de mist in gaat omdat de geniale tekst er niet op past of misschien zelfs de piepgeluiden van een Greg Ginn... laat hem dan maar door het leven gaan als een slopppy drummer. Liever dat dan een hoop progwiskundigen met lang krullend haar die enkel de studio uitkomen als ze voorgeprogrammeerd zijn.

Lang leve spontaniteit!
Lang leve gevoel!
Lang leve elke plaat waar Keith moon op meespeelt.

Lees zeker ook:

- "Moon-The Life and Deathof a Rock Legend" van Tony Fletcher

Luister zeker ook naar:

- Alles van the who
- Keith Moon - two sides of the moon

How Zekers! Mich spreekt!

Mich Decruyenaere is één van de nieuwere gezichten in de Belgische rockscene. Als zanger-gitarist bij Hitch en stille gitaarkracht bij Galatasaray zet hij langzaam maar zeker Kortrijk op de kaart. Zet hem daarenboven nog eens als één van de krachten achter initiatieven als Farmfest en Vlas Vegas, en je weet wie er zo snel mogelijk burgemeester van Kortrijk mag worden. Dit interview begon een aantal dagen voor de opnames van de nieuwe Hitch cd. Het interview eindigde toen de opnames afgerond waren.

Trails are ablaze was een soort grote stap van Hitch naar een zekere vorm van media aandacht. Hou je rekening met een zeker verwachting of heb je een "je'men fous" attitude tov zo'n zaken?

Na al die jaren is een zekere aandacht vanuit de media aandacht is altijd meegenomen, maar 't is niet iets waar we bewust naar streven. We willen vooral onszelf blijven pushen om 't interessant en plezierig te houden na 10 (...bijna 11 jaar) en tot nu toe zijn we daar al altijd in geslaagd. Als weons niet meer amuseren met Hitch dan is 't tijd om ermee op te houden, zo simpel is het. Langs de andere kant kan ik me moeilijk voorstellen dat ik niet in een band speel, het voelt heel natuurlijk aan.Verwachtingen die zijn er altijd en eerlijkgezegd (en in de hoop niet als een arrogante zak over te komen) trekken we ons daar echt geen bal van aan....We hebben al altijd gedaan waar we zin in hadden zonder rekening te houden of mensen 't nu al dan niet de max vinden. Voor ons werkt 'talleszinds ...

Hitch staat op het punt om een nieuwe full op te nemen deze maand. Wordt Trails are ablaze geklopt? Zijn er wereldschokkende stijlbreuken? Zal Mich beginnen schreeuwen op een eenzaam moment? Kortom... wat mogen we verwachten.

Yep, we vertrekken naar Zagreb (Kroatië) om er een nieuwe full length op te nemen. Het plan is om in zeven dagen een dertiental nummers op band te krijgen. Alles wordt vollediig analoog opgenomen op 2 inch tape en zo'n 95% van het materiaal wordt 'live' op band gezwierd. Bij ons vorig album gingen we heel anders te werk: "Trails.." hebben we volledig zelf opgenomen (met de hulp weliswaar van onze geluidsman) in onze eigen studio en daar hadden we drie maanden voor uitgetrokken, dus er was ten eerste al een heel groot verschil naar planning toe. Aan "Trails..." konden we op ons gemak doorwerken en was er niet echt een grote tijdsdruk. "Trails.." was een soort experiment in die zin dat we onszelf wilden uitdagen om onze eigen plaat in onze eigen studio op te nemen.Nu willen we vooral de sound die we hebben als we live spelen - en die veelal harder is dan op onze platen - op band krijgen en de 'energie' die vrijkomt als we live spelen proberen te capteren. De Kozmo Studio in Kroatië is daarin principe ideaal voor omdat ze er nog volledig met analoog opnamemateriaal werken, inclusief heel goeie micro's en voorversterkers zodat ze op die manier een warmere en minder 'klinische' sound kunnen registreren. Bovendien werken we er met vrienden, die we sedert jaar en dag kennen en kunnen we ons daar volledig op de plaat concentreren, zonder afgeleid te worden en in een sfeer van vertrouwen. De nieuwe nummers lenen zich ook voor een dergelijke aanpak, daar ze vrij basic zijn opgebouwd qua structuur. We hebben voor deze plaat dan ook een rauwe en vuile sound voor ogen. Het wordt in ieder geval een stevige, doch vrij gevarieerde rockplaat en ze mag wat mij betreft vrij vettig en basic (qua productie) klinken. Maar het is en blijft nog altijd Hitch, dus verwacht geen wereldschokkende stijlbreuken, al bouwen we praktisch altijd een zekere marge in met ruimte voor experiment en/of improvisatie.

Je bent ook één van de drijvende krachten achter farmfest, één van de meest onderschatte festivalletjes (misschien ergens gelukkig) in ons land. Kenmerkend aan farmfest is de openheid voor experiment, niet-alledaagse muziek en het laat het ons het meer fucked up gitaargenre noemen. Nooit de behoefte gehad om zelf te ontploffen en de experimentele tour op te gaan? en zo ja... hoe zou die band klinken?

Klopt. Met Farmfest willen we een podium geven aan underground bands uit buiten-en binnenland die in de loop van 't jaar onze aandacht hebben getrokken en die we aan een select en geïnteresseerd publiek willen voorstellen. Kwaliteit vinden we daarbij belangrijker dan kwantiteit en ook diversiteit naar genres toe vinden we belangrijk daar we zelf ook een vrij eclectische smaak hebben. Farmfest is een festival georganiseerd door muziekfreaks voor muziekfreaks. Farmfest begon jaren geleden als een kleine barbecue met vrienden en is door de jaren heen uitgegroeid tot een fijn tweedaags festivalletje met alles erop en eraan.Wat 't experiment betreft...Ik ben voor! Zo maakten we met Galatasaray nog niet zo lang geleden een unieke one-off set in het kader van het Happy New Ears festival georganiseerd door kunstencentrum Limelight in Kortrijk. Dat was een vrij experimentele set waarbij we de verschillende invloeden en background van de respectievelijkle bandleden (11 stuks) aan een publiek wilden tonen. De verschillende leden repeteerden daarbij enkele maanden in een kleinere bezetting. Zo kroop ik voor één bepaald nummer achter 't drumstel (ik had samen met mijn broer Free (bass in Galatasaray) en Pol (electronica in Galatasaray) een nummer in mekaar gestoken dat ’t midden hield tussen iets van Lightning Bolt en Unsane). De reacties waren zeer uiteenlopend. Sommigen vonden er maar niets aan, anderen vonden het dan weer fantastisch en verfrissend. Experiment spreekt me zeker aan, zolang ’t maar niet vervalt in arty farty geneuzel. Galatasaray deed ook al een project met een symfonisch orkest..ik wil maar zeggen, er kan vrij veel!

Ook in Hitch is er ruimte voor experiment...vooral als we in de studio zitten durven we ons wel 's laten gaan. Experiment betekent voor mij ook samenwerken met andere interessante bandsof acts...zo maakten Olivier (drummer bij Hitch), Pol Isaac (Galatasaray) en ik een aantal maanden geleden een remix voor een nieuw project (Zucchini Drive) van 't Kortrijkse Shadowanimals collectief, die vooral met avant-garde (hip)-hop bezig zijn. De remix verschijnt deze maand op een 12" EP ('Easy Tiger EP) op het Duitse 2nd Records. Zelf wil ik ooit graag nog drummen in een hardcoreband.

Farmfest... wat gaat er nu gebeuren?

Farmfest gaat gewoon door!...De data zijn vrijdag 7 en zaterdag 8 juli 2006 en er zijn zelfs al een viertal fijne bands geboekt. Het wordt trouwens weer de moeite zoals 't er nu uitziet. We zijn weliswaar ons repetitiekot kwijt...dat laatste wordt trouwens vervolgd, maar we kunnen in principe nog altijd een festival organiseren op de farm, zolang we maar kijken voor de nodige vergunningen, zodat men ons niets kan maken. Farmfest is al altijd op dezelfde locatie geweest en die locatie bepaalt voor een groot deel de vrij unieke sfeer van het festival. Farmfest zou Farmfest niet zijn mocht 't op een andere locatie zijn me dunkt. We kennen die boerderij door en door en zo is de akoestiek in de schuur waar de optredens doorgaan nagenoeg perfect. De verhuis naar een andere locatie zou 't einde betekenen voor Farmfest.

Welke bands zou je graag enorm graag op farmfest zien spelen ooit? Oei, amai..da's een moeilijke. Tja, je moet weten dat 't Farmfest budget al telkens vrij minimaal was, wat impliceert dat de keuze van bands zowiezo wordt beperkt hierdoor. maar als een mens mag dromen dan is er natuurlijk keuze genoeg : Dälek bijvoorbeeld, dat zou fantastisch zijn en lijkt mij ook wel ergens te doen.... Een paar maanden geleden speelden ze nog een verpletterende set in 't Kreunkaffee. Verder : euh.. Mauro probeer ik al een paar jaar te strikken om iets te doen...., Knut, Les Savy Fav, Unsane, Alias, The Gossip, The Paper Chase, Battles, Gris Gris, teveel om op te noemen eigenlijk...:-)...

Stel je voor. Je krijgt telefoon van een gitaarbedrijf. Ze willen een gitaar bouwen die volledig op maat gemaakt is voor jou. Welk bedrijf mag je bellen en hoe zal je gitaar klinken/eruit zien?

Ik vind de gitaren waar de mannen van Oxes op spelen ongelooflijk vet...Ze zijn gemaakt uit aluminium en klinken ongelooflijk goed. Zo eentje zou ik wel willen...Ik herinner me ook nog de gitaar van de zanger van het nu gesplitte Unwound. Een doorzichtige, bloedmooie gitaar waar er ook nog 's een magnifiek geluid uitkwam... Ze moet klinken als een kettingzaag of iets dergelijk, ze moet snijden zonder 'fond' te verliezen. Ik speel gitaar, maar ik ben absoluut geen gitaarfreak eigenlijk...Zo vind ik drummen heimelijk veel 'cooler' dan gitaarspelen...Ik ben ook technischniet onderlegd en zou niet weten hoe een gitaar nu eigenlijk precies werkt of welke akkoorden ik gebruik. Ik speel nu op een FenderTelecaster waar ik eigenlijk heel content van ben, al ziet ze er héél gewoontjes uit. Als jong manneke zag ik wat Chris Spencer van Unsane eruit haalde en ik was verkocht.



Waarom heb je op een bepaald moment überhaupt gekozen om gitaar te gaanspelen eigenlijk?

Ik heb eigenlijk vrij toevallig voor de gitaar gekozen....Ik weet nog dat we met de mensen met wie ik in mijn eerste bandje speelde samenzaten en we onder elkaar de verschillende instrumenten verdeelden...wel was 't zo dat ik thuis een gitaar had staan die mijn broer 's gekocht had, maar waar hij amper op speelde en waar ik wel 's op tokkelde. Later ging hij trouwens bass spelen en we spelen nu ook samen in Galatasaray. Ik weet nog dat ik eerst meespeelde met cassetjes en cd's en zo langzamerhand bijleerde. Toen ik mijn broers gitaar van de trap had laten vallen, heb ik dan maar zelf mijn eerste goedkope gitaar gekocht en begon ik in bandjes te spelen.

Ik had een aantal maand geleden een gesprek met u waarin je zei dat Kortrijk best wel een rare stad is. Maar als ik bands als Hitch, the package kid, galatasaray, damn luckies zie, een cool label als Vlas Vegas, het beste festival van het land én nog eens mooie textielhuisshows van semtex bekijken... bruist het toch niet een beetje zeer veel in Kortrijk in vergelijking met menig Katholiek groter stadje in de Vlaanders?

Kortrijkenaars zijn zogezegd 'dikke nekken' en daar zit voor een stuk waarheid in die ook historisch is gegroeid. Als een soort van tegenreactie daarop gebeurt er inderdaad nogalwat op 't vlak van jongerencultuur, al heb ik 't gevoel dat je als er iets cools te doen is in Kortrijk altijd dezelfde mensen ziet en dan gaat 't meestal niet over echte jongeren in de zin van 'kids'...:-) Als je wil dat er in Kortrijk coole dingen gebeuren dan moet je er meestal zelf voor zorgen. Dat gevoel heb ik tenminste. Nu, er zit inderdaad heel wat muzikaal talent in het Kortrijkse en 't leuke eraan is dat we allemaal wel min of meer aan dezelfde kar trekken. Vlas Vegas wil daar als organisatie op inspelen, door o.a het opstarten van een platenwinkel, een label en het organiseren en mede-organiseren van allerlei optredens en festivals met zowel lokale als buitenlandse acts. We willen ergens een tegengewicht bieden voor 't commerciële circuit dat in Kortrijk nog altijd welig tiert.

De Semtex shows in Kortrijk zijn idd ook een heel goeie zaak geweest en deden hier een frisse wind waaien door de hardcorescene. Niets dan lof over deze bende zotten. De relatie die ik met Kortrijk heb was er tot voor kort één van liefde en haat... Nu, met ouder worden zijn die "haatgevoelens" afgezwakt en nu zie ik vooral 't positieve eraan en probeer ik dat zoveel mogelijk uit te buiten. Als je de situatie vergelijkt met die van 10 jaar geleden dan is er in die periode héél veel gebeurd. Ik ben vandaag de dag heel trots op de Kortrijkse scène omdat ze zo gevarieerd is, maar toch gebonden is door een sterksamenhorigheidsgevoel. Dat is toch vrij uniek.

Wat is dé ultieme Hitch ervaring?

Daar moet ik niet zolang over nadenken...Toeren! Het blijft toch iets speciaals vind ik, zo met heel den boel de hort op gaan in een (stinkende) toerbus en iedere avond de ziel uit je lijf spelen. De ultieme ervaring was misschien wel in maart vorig jaar toen we voor de tweede keer een kleine maand door de States hebben getoerd. We toerden er rond met een aftandse Dodge camionette en hadden nooit voordien zoveel kilometers afgelegd. Sommige ritten waren gewoon complete waanzin! Zo redenwe op 't laatste van de tournee van Texas naar Chicago in één trek. Op een duur onstaat er zo'n gevoel van 'wij tegen de rest van de wereld' en dat is onbetaalbaar. Toeren met je band blijft wat mij betreft toch iets unieks en je kan maar weten wat 't is als je 't zelf al 's gedaan hebt.

Het is soms nogal lullig om over te praten, maar in uw geval lijkt het me een interessante vraag om te stellen. Is er zo een show waarvan je zegt “die heeft mijn leven veranderd"?

Yep, zeker en vast : Fugazi in de Paradiso in Amsterdam ergens begin de jaren '90. ik moet een jaar of 15 geweest zijn of zo...Ze speelden er als headliner op een tweedaags festivalletje. The Ex en Victims family (rip) stonden toen ook op de bill. Tijdens Fugazi was er misschien een man of 60 en ik zat op 't podium neer op een meter en een half van Guy Piciotto die heel zot kwam. De spuug en 'tzweet vloog langs alle kanten en hij sprong als een gek over 't podium, terwijl hij zich liet vallen enz...Ik wist niet wat ik zag! De energie die van dat podium kwam, dat was ongeloofijk.
Verder herinner ik me nog de show van Godflesh (rip) in '92 in zaal Corso in Leuven die een enorme indruk heeft gemaakt op mij. De politie heeft dan die show komen stillleggen trouwens. Mijn broer heeft er toen ook Justin Broadrick geïnterviewd voor zijn fanzine. Hun show was oorverdovend luid enik kon 't niet meteen plaatsen, maar ik kreeg er koude rillingen van. Heel indrukwekkend allemaal.

Coolste:

- Belgische initiatief ooit?

Herinnert zich nog iemand Schrikkelpop...? Vonden we hier fantastisch indertijd...een mini festivalleke op een voetbalplein in Schriek waar we nog The Cosmic Psycho's en Sick of it All aan 't werk zagen indertijd....Good times! Dat soort festivallekes zijn jammergenoeg zo goed al uitgestorven.

- Belgische band ooit?

Ow, moeilijk hoor...: No Tomorrow Charlie (RIP) of de Belgische tegenhanger van de fantastische Melvins of Gore...Hun allereerste 7" (met een roze kleurtje) is legendarisch! Toen ik die voor de eerste keer hoorde lag ik achterover.

Hitch nummer?

'Simple Mechanics' ofte de track op de split 7" met Haymarket Riot (op WhatElse?Records, USA)...en op de nieuwe plaat 'nothing to regret', een uptempo nummer opgebouwd rond één noot.

Galatasaray nummer?

De 'hidden track' op de CD versie van 'Boxing camp..' die we zelf gemakshalve 'rolmops' noemen.

Willy ter wereld?

Zonder twijfel Willy Nelson. Wat een heerscher! :)

...Een paar dagen later

Zo Mich, je bent net terug van Kroatië, hoe waren de opnames?

De opnames waren vrij stressy...We hadden 7 dagen studiotijd geboekt in de Kozmo Studio in Zagreb (waar we vroeger al een album hadden opgenomen),. Eén dag ervan hebben we nodig gehad om op te zetten, micro's te plaatsen en 't geluid af te regelen. Dan hebben we 5 dagen opgenomen en op de laatste dag hebben we nog een rough mix gemaakt van de opnames om mee te nemen. De plaatwordt gemixt in de weken die nu komen en wordt gemasterd bij Electric City. We hebben in totaal 14 nummers opgenomen. Het is de bedoeling dat we daar nu een consistente plaat uit destilleren. Het is dus niet de bedoeling dat alles op de plaat komt. Zo komt er nog een Hitch/Amen Ra split 7" (op VlasVegas) en nog wat andere releases. We hebben ons ook (voor de eerste keer in ons carrière) aan een cover gewaagd, puur voor de fun eigenlijk....Waarschijnlijk zullen er een aantal mensen die ons goed kennen raar opkijken als ze die gaan horen..maar ik verklap nog niks. ;-) Het was een vrij aparte manier van opnemen daar we volledig analoog werkten. Vandaag de dag doet men dat praktisch nergens meer. De basistracks werden live opgenomen in de studio op 2 inch tape op een enorme taperecorder. Daarna kwam de zang erop en nog wat gitaaroverdubs. Het is een vrij pureplaat, zonder veel blabla en allerhande effecten. Dat was ook van in 't begin het opzet. De ruwe mix klinkt goed, nu nog de juiste nummers er uitkiezen. We hopen dat de plaat er ergens midden/eind april is.

Dat hopen velen met mij mee!

http://www.hitch.be
http://www.galatasaraymusic.be/

Walk the line

Ik hoorde de gekste verhalen over deze film. Het zou een matig filmpje zijn met sublieme acteerprestaties. Ik heb mijn twijfels over uitspraken als deze en beslis de praatjes niet te geloven. Tenslotte zijn de uitspraken meestal van mensen die Johnny Cash niet zo kennen en adoreren als ondergetekende. Hoe fantastisch is Johnny Cash wel niet? Als God ooit een prototype van "de man" zou hebben gemaakt moet hij wel Johnny Cash geheten hebben. Ik dus zonder enig vooroordeel mét zak paprika chips naar het Siniscoop scherm aan het kijken.

Het resultaat van Regisseur James Mangold is een sobere, maar gelukkig goudeerlijke film. Een beetje zoals in "Ray" wordt ook Cash in deze film niet goedgepraat. Hij wordt niet afgeschilderd als een Hillbillygod die alles mooi volgens het boekje van de rock'n'roll deed. Het eerlijke verhaal dat hij zelf altijd verkondigde als zou June Carter zijn leven veranderd hebben wordt hier duidelijk omschreven. Johnny en June waren een team made in heaven, en net dat gevoel werd duidelijk in de film weergegeven.

Ook leuk om zien:

- Cash die pillen aangeboden krijgt, een beetje kritisch kijkt maar ze toch neemt nadat hij de woorden "Elvis takes 'em" hoort.

- Een tourauto met de volgende passagiers: Johnny Cash, June Carter, Jerry Lee Lewis en Elvis Presley. Dat moet de gelukkigste auto ooit geweest zijn!

- "You look like you're going to a funeral". "well maybe I am".

- De gekke manier waarop de Carter family zich soms gewapend ontfermd over Cash om hem te laten afkicken.

- Cash in Folsom prison. Je zou denken: de man is getrouwd, hij zal nu wel mooie katholieke hymnen beginnen zingen. Maar zijn rebellerende songs (cocaine blues, san Quentin, man in black) is hij echt beginnen schrijven nadat hij getrouwd was.

- "Dylan plays eletric, the beatles play electric and you wanna play your old songs in a prison?" "Yes sir"

Enfin, ik kan nog een kilo of 6 quotes naar u toe gooien, maar samenvattend kan ik zeggen dat "walk the line" een soberen prachtfilm is zonder franjes of mythische proporties. Een eerlijke film over een eerlijk man. Een andere film zou waardeloos geweest zijn.

Ik sukkelde in een folkband

Vraag me niet waarom, maar om een of andere reden was ik me zatermiddag aan het vervelen om 3 minuten later in de wagen te zitten richting Gent om aldaar het legendarische "huis der liefde" te bezoeken, een blokfluit in mijn mond te krijgen en moreel gedwongen werd te blazen. Woord op de straat dat het ging om een Möllenhauer cd-r die zal uitkomen op ultra eczema records. Zonder al te goed te begrijpen wat er gebeurde zat ik een aantal uur later in een Italiaans restaurant na te praten met Herr Silverskull, wat me deed beamen dat ik wel degelijk blokfluit gespeeld had.

...Sukkel maar eens in deze sekte...

Doet er me aan denken dat:

- Ik dit weekend Hellvete's debuutshow miste.

- Ik daar redelijk tot zeer bummed over ben.

- Ik zot word van deze Venom cover

- Darkthrone samen met Mayhem en Lugubrum dé coolste blackmetal bands ooit zijn.

Sunpower uk tour report 2005

Iets dat ik ooit eens op myspace gezet had. Een verslagje van het sunpower UK tourtje in de zomer van 2005 met SL-27 (meest onderschatte Belgische band) en Abandon ship. Alweer in het Engels, waarvoor sorry als u geen Engels spreekt.

Trying to make a jump picture, attempt 36

1. Friday 8th of july 2005 - TRASH YOUR FUCKING FACE TONIGHT.

At our departure things went a little chaotic, but nice. Everybody was anxious to do this little tour with the crazy powerviolence fucks from SL27. We arrived in Dover by noon and got on our way to Brighton. After exactly 7 minutes we were lost in Dover. So the guys from SL27 bought a map and went first. We drove 6 hours longer on our trip than expected so some people started to get impatient. VERY impatient. Kokkie revealed his alter-ego as the suicidal driver, threw away his lunch and gave almost everybody death threats. He detested the VTM-jugend that was polluted with bad television programs and wished all their children got cancer. But then again, don't we all?

We got in Brighton quite late but we were just in time for the show. We met the guys from "Abandon ship" very quickly and then started playing. The show was rather easy going. No real crazy moshpits. Myself and Phil got crazy when we heard a black flag coversong (nervous breakdown) but the shows weren't that great. Still, we had a blast and the guys from AS told us that Boston would be crazy. After a 2 hour drive, some more death threats and shoutouts from Kokkie and very pale people comming out of the van, we got to a place with this girl. Bedroom, sleep.

2. Saturday 9th of july 2005 - DO THE ZOMBIE MOSH

We were sleeping with 3 people in some living room when suddenly we had our wake up call by 2 gorgeous girls who happened to live there. They made us some toast with tea and peanut butter and all kinds of other British stuff. Xavier and his trashcore car picked us up and off we went to the supermarket. Kokkie and John Terror said "Breakfast Schmeakfast" and wen to buy definition of the word breakfast (cfr photo on your left) and off we went to Boston. Yup... some more shouting and agressive looks, but all seemed ok today. This day would be crazy. When we arrived in the Boston Venue, there were kids laughing at us for no reason at all. We still had 4 hours before the show and we had nothing to do than to wait for food. So we slacked a little bit when Kokkie suddenly started his already legendary spoken word performance about sextoys and tongue twisters. Check out one of his tonguetwisters.
After a couple of hours the show started. This was the most crazy show we ever played in our entire lives. These kids were mental! They showed us the zombie mosh, the piramid mosh, the rugby meeting mosh, the circus mosh and other crazy shit!

This show made us crazy as hell and we were happy to hear that Direct Control did arrive at the venue (rumours were going that they wouldn't come). My sweat from playing the show wasn't even dry when I was hooded up to go bezerk on the fast fucked up no nonsense core they played. At the merchtable I saw Mikey (offenders, MDC, DRI). I did an MDC show last year so we talked a little bit. He was about to play with DC the next day in Leeds. Guess were we were playing that night!

3. 10th of july 2005 - NOBODY'S MOVING!

Breakfast Schmeakfast part II

We woke up in a cottage in Boston. It was the rehearsal room of this doom band with 16-year olds. One of the kids just let us sleep in a room with fenders, 5 string basses and vintage drum gear. We didn't steal anything, we swear! We got into the house next door to shower and the owners (the kids' parents) made some breakfast for us. I started to believe that British people have this wonderful sense of hospitality. I mean, imagine having 13 punkrockers at your home for breakfast. Anyway, we gave our obeiances to these people, got back to Boston and went out to eat in this awesome "all you can eat" Chinese restaurant. I have been sporting and watching my diet the last few months but this time I ate like a motherfucker. The first decent meal in 3 days... Awesome! This is a hint for kids that are putting up shows... just give the band some extra money to eat in a restaurant.

We spent the rest of the day listening to dirty jokes, driving to leeds and slacking there. I also tried to do a little bit of reading because that was long ago. Slacking is cool, but reading is the bomb. I read in this book about a Buddhist monk and his cousin who is a philosopher. Quite interesting, but this is a tour report, not a book report.

The show in Leeds was even crazier than the one in Boston, although the kids were a little bit older and not able to move. So most of us got in a haze and fucked up the venue themselves. I saw Kokkie dancing like it was 1989, I saw the guys from SL27 doing their very first crucial mosh moves, I even saw some local kids getting all siked about it. When we played the dead kennedy's coversong (california über alles) people were not moving at all. Nobody, not even our friends from Abandon ship were moving. Ok, NOW I was pissed off. I stepped away from my drumset and started to mosh in the audience in the middle of the slow riff. Little did I know in my enthousiasm that I was moshing with nothing else on than my boxers. Luckily for me, nobody took pictures (I hope).

The Direct control show was fucked up, crazy, hard and core... like a real show should be. I liked this show most because all bands just supported eachother (you know, like in the "alone in a crowd" song). After the show we heard some awesome anecdotes from Mikey Offender, I distributed some books and we had a great bonding experience with all the bands. The unity thing, but in a sunpower state of mind.

4. 11th of july 2005

When I woke up at this kids' house (I had a sleeping room all by myself), a cockroach was walking on my face. I didn't kill the poor thing but I sure got mad as hell. I showered, had 2 slices of pizza for breakfast and showered in a bathroom filled with watter. Yeah... off to London we went! and YES, we took the metro uptill Camden town. Camden Town is like New wavers heaven. I bought a bunch of Joy Division, sonic youth and death in june stuff and drueled all over this awesome joy division jacket (which I didn't buy).

Back at the club I decided to stop slacking and I just sat down and socialized with some people, did some reading and prepared for the show. I was exhausted but promised myself to do this one last crazy show. Little people showed up, as it was a monday, but still we had some great time. We had a special relationship with sl27 and abandon ship and it was weird to leave these guys behind. We did a sunpower jukebox set, I played in boxers AND a cowboyhead with heartshaped lights. Mike Got crazy, Gerd got drunk and Kevin too.

"Je voudrais elargir un moustache"

After the show we took some pictures, said goodbye and drove as fast as a motherfucker to Dover. I sat in the van with Kokkie and for the first time I heard him cursing and screaming. Funny shit! Kokkie's awesome! We were 15 minutes late but managed to get on the boat. I tried to sleep for a while. Gerd tried to breakdance and got rid of his bag full of vomit. Once we arrived in Dendermonde I had slept for 2 hours. I got in the car, got home, took a shower and went off to my very first day at my brandnew job. "Hello, my name is Davy and I just slept 2 hours in the van, comming straight from England".

Foo Fighters, Schmoo Fighters

Als er één ding niet aan mij besteed is, is het een lui weekend. Tevergeefse pogingen om niets te plannen en weekends te vullen met wandelingen, abdijbezoeken en fietstochten monden meestal uit in 5 optredens, 2 feestjes en een occasioneel optreden dat ik vergat te moeten spelen. Dit weekend stond gepland als "het weekend van de pre-opnames van de opkomende sunpower lp". Meer viel er dus echt niet te doen. Et Voilà.

Vrijdagavond 18.45. Na een snelle maaltijd bij Casa Dubois richting studio om pre-opnames te maken van de sunpower lp die er ergens in mei moet aankomen. De nummers worden vrij snel en sloppy ingespeeld (zoals dat hoort) en op één nummer na lijkt alles te klinken zoals het moet. Soit, over die lp zal ik het later waarschijnlijk nog wel eens hebben, hoewel het niet echt de bedoeling is dat ik teveel begin te lullen over de band waar ik zelf in speel.

Vrijdagavond 21.42: Vertrekken richting Brussel om in de beursschouwburg een gratis optreden van Othin Spake, de band rond Mauro Pawlowski, Teun Verbrugghen en Jozef Dumoulin. Dit zou jazz improv zijn, maar dan niet in een freejazz interpretatie zoals ik het graag hoor. Toch was ik aangenaam verrast door de genialiteit van dit trio. Progjazz in een sterke Weather report traditie met een hoop onverwachte invloeden. Ik hoorde Yes, ik hoorde Mars Volta en op een zéér gek moment hoorde ik Mauro zelfs een sunn0))) geluid toveren. Een moment waar ik ongetwijfeld gek kwam. Na het optreden huiswaarts keren en slapen. Goed slapen.

Zaterdagavond 20.05: 10 minuten te vroeg spurten een aantal vrienden binnen om me mee te sleuren naar een avondvulling met gitaar: Cornflames, WaxFlower, Unseen (niet the unseen) en Janez Detd. Niet bepaald mijn idee van een fantastisch tijdverdrijf, maar ik had iets van "fuck yeah!". Binnenkomen en Waxflower zien, een matig Herdersems feestgroepje met ongeveer 3% talent en 97% alcohol in hun lijf. Speelden aan het enthousiast publiek te zien een thuisshow. Cornflames kwamen daarna en speelde min of meer elke band van het podium. Cornflames is zo één van die punkrockbands die nog écht rocken. Geen gezever, gewoon Eppo en dezijne die er volledig voor gaan. Jammer genoeg hadden ze dat in Herdersem niet begrepen en smeten ze zich liever met volle overgave naar een nog slechtere poppunkband uit... inderdaad Herdersem. Janez Detd. speelde Good Riddance, Iron Maiden en Motörhead-covers en mijn in feeststemming geraakt hoofd kon het nog wel diggen. Allemaal niet mijn ding, maar allemaal best wel leuk.

Zondagavond 18.45 sharp. Na een oersaai en maagvullend familiefeest richting freaks en future voor een noise-folk-casioweirdness avond. Groote opende en net als op het dramarama festival was het taperecorder, casio en romantiek alom. Het dronerige was er zowat uit, maar het gefreak met de casio keyboardjes waren nog wel leuk. Ik ben hier wel into. Orphan Fairytale miste ik op Dramarama en ik was dus ook zeer benieuwd om dit uit te checken. Eva gebruikte Casio, effectjes en een wandelende olifant om haar gelijk te bewijzen. En gelijk had ze... een soort mix van melancholiek, weirdness en kinderlijke eenvoud in een soort cocorosie traditie. Enfin ja, wie ben ik om zo'n dingen te zeggen over dingen waar ik niks van weet. Maar toch... straf! Ryfylke zorgde voor iets dat ik op een koortsige zondagavond niet nodig had... noise, drones, storm en pijn! Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat de eerste 15 minuten vrij interessant en intens waren werd het na een soort stormmoment ronduit saai. Noise zoals je die wel vaker hoort zonder al teveel scrupules. Leuk, dat wel... maar goed? Nèèèèèèh. Wat wel goed was, was Larkin Grimm die alles weer even tot rust bracht. Ik keek er al een tijdje naar uit om deze dame live aan het werk te zien. Het was gelukkig dan ook alles wat ik ervan verwachtte. Eenvoudige folksongs, een prachtige en veelzijdige stem, prachtige songs en vooral... enorm sublieme teksten waar zelfs Josephine Foster nog iets van kan leren. Het cd'tje steeks alleszins al heel de tijd in mijn wagen en zal er nog een tijdje liggen.

Ik vraag me soms af waarom er zoveel mensen in dit land zijn die hun tijd willen verneuken met een zoveelste optreden van the foo fighters. I'd rather sleep all day.

Jazzcore doesn't swing like the real thing

Vrij cheesy collumn die ik schreef voor mashnote magazine. In't Engels dus u weze gewaarschuwd.

Bang! The closes louder than I ever could imagine and a starring mass of plastic beatnik-looking adolescents are looking my way. Great! All the wool sweatered wineboys, looking at me like I'm some kind of a carnival attraction. The sweet, emo-glassed cuttling boy is drinking his cheap wine as if it was a Saint Emillion. Charlie Parker's sextet is playing and nobody seems to give a damn. I sit down at the bar and order some of the overprized coffee they sell here. Damn, Parker's hot! Parker was the only reason I came into this bar anyway. There's nothing I'd rather do right now than sitting here alone, bopping. Bopping? Yeah, just closing your eyes, flick your fingers to the swing and enjoy.

Although I grew up on punk and hardcore music, jazz must be the best thing ever. It's the only genre that kills, swings, stomps, hisses, flows, marches, travels, pushes, hits, strangles, fucks, runs, breaths, explodes and kicks at the same time! If you never listened to jazz or never saw a jazz concert, it's difficult to imagine this. But one true experience and you'll know what I'm talking about. In jazz, nobody gives a shit about that one note you play, or the one sentence you sing... jazz is not about that particular moment, jazz is the moment. You can play an entire Thelonious Monk album and listen to it attentively. You won't remember a single note, but the listening experience was great. Some people and moments in jazz:

1. Jazz in Paris - Django Reinhardt

Django was born in Liberchies (Belgium... yes!) somewhere 1910 as son of a Gipsy Family. Due to a fire in the caravan he lived in, Django's left hand was badly burned and he only got 2 mobile fingers to play. Through this accident he created a brand new fingering system, using only his 2 middle fingers to play solos. Seeing a Django Reinhardt live-video is therefor a must for every guitarplayer around. When he joined the "quintet of the hot club of France" in 1934, he became one of the leading persons in the rising Paris jazzscene. When the war broke out he was touring England but he went back to Paris. And he stayed there except for an American tour with Duke Ellington. So he was kind of the ambassador of Jazz in Paris. And Paris still is the capital of jazz.

Early november 2003, I was slacking with a friend through the streets of Paris. We'd been sightseeing the town all weekend long and there was only one thing we forgot to see: jazz in Paris. As we had been sightseeing without any map we had no idea where the jazz action would be in Paris. It was sunday... so everything should have been closed. While taking the underground my friend asked me: "where the hell are we going to find some good jazz in a huge town like this?". The next station answered our prayers: "Saint Germain des pres". The only pub that was open was a pub called "la Rhumerie". Rhum, the only thing I hadn't been drinking this weekend. We ordered a rhum, a monte christo cigarre and checked out the be-bop band playing. They were grand, doing some wonderful variations on Thelonious Monk and Charlie parker. The guitarist had that slight Django touch. After the concert we talked with the band and I was discussing the variations on "greensleeves" I once heard from Jimmy Smith. 20 minutes later I was hearing those same crazy variations on what used to be a kids' song. It was ready for a whorehouse now. The "men in bop" played in my hometown one year later and everybody knew how great Paris and Jazz were.

2. Freejazz and Anthony Braxton

Miles and Parker (Yarbird!!) started it with be-bop, Coltrane might be one of the godfathers but the free jazz revolution kind of started out with Ornette Coleman's album "free jazz, a collective improvisation". A friend of mine once told me: "if it swings you call it jazz, if it doesn't swing you call it freejazz". I guess the guy talks out of his ass too because freejazz can swing like hell. The cool thing about freejazz is the "free" part. Musicians stopped improvising according to the music other people were playing and just started freaking out in their own unique way. Play what you wanna play... in a non-adolescent rockband state of mind. Sun-ra, Han Benninck and our own Belgian Freejazz hero Fred Van Hove kept the free music alive. You never know how important the innovators are in music but something tells me freejazz has had a huge impact on todays emperimental scene.

Another great artist in the free-jazz revolution is a man called Anthony Braxton. I knew the man a little bit since I had a great album of him doing some variations on Thelonious Monk. Last year the free music festival in Antwerp was some kind of a birthday party for this great man. So I took a friend and we sat in our seat listening to some girl doing piano-variations on Anthony Braxtons sax music. There was this black guy sitting behind me shouting "YEAH, SHE'S GOT ME MAN". In one way I liked the guy because he honestly appreciated nice music. In another way he was getting on my nerves and I wanted him to shut up for eternal damnation. 2 days later (Braxton would headline and close the 3-day festival today). I had to go alone. When I finished buying a month wage on vinyl I went to the bar and ordered 2 beers. When I paid for the golden liquid, I came to the realisation that I was alone. What was I going to do with 2 beers? A typical negro-spiritual voice comes from behind:

- God I'm gonna get me one of those!
- You want one? I just ordered one too much.
- You sure? Thanks man, cheers! You're enjoying the concerts?
- Yeah, I've been here for 3 days and having the time of my life.
- Good son, very inspiring to see so much great musicians huh?!
- Hell yeah, reminds me I should practise a little bit more on my drums.
- Hahaha, great! Hey, I gotta get ready man. See you later.
- Sure

Little did I know what the loud black guy meant. 3 minutes later Mister Braxton was standing quite nervous on stage with his students. I guess he needed a beer. While I was thinking about all these great people, all these great moments and anecdotes I shared with jazz music and musicians I came to realise... This bar sucks. I got my hat, went out, got into my car and played some Sun-ra, and I played it loud!

Dramarama impressies

Lang geleden dat ik nog iets gepost heb. De tijd ging vooral voorbij met wachten op reacties inzake sollicitaties, luisteren naar jazz en uitkijken naar een heleboel prachtige optredens binnenkort. Hoewel ik al een aantal optredens zag en speelde was de eerste echt knoert waar ik naar uitkeek het dramarama festival. Geen grote bands, maar wel zo'n hoopje groepen waar je ooit al van hoorde en best wel eens wou zien. Het was zaterdagmiddag en ik had voldoende tijd. Wij dus naar Hasselt.

Bij het binnenkomen net genoeg tijd gekregen om 3 minuten verloren te lopen in het lichtjes anders georganiseerd België om daarna opener avarus te mogen aanschouwen. Deze jongeheren komen uit Finland en dan denk je als fan van improvisatiemuziek maar aan één ding: Tampere! Dit wordt Finse Partypsych genoemd en misschien is dit wel de beste omschrijving die je eraan kunt geven. De band heeft een hoop bescheiden electronica, een aantal straffe drum-improvs en weten dat goed samen te gooien. Wat het vooral afmaakte was de filmprojectie op de achtergrond. Een soort kindercartoon met een hoop morphings erin. Het filmpje werd ongeveer een 5-tal keer herhaald en na 3 keer durfde ik toch bevestigen dat een masturberende man gemorphd werd in een glimlachende olifant. Heel tof allemaal.

Groote is het project van Lieven Martens (aka Chimuser aka zoveel andere alterego's) en zijn (denk ik) vriendin. Carlo Steegen noemde het: "Een verdachte warboel van gebrekkig speelgoed, kwakjes lichaamsvocht, behendigheid en een arsenaal haperende pedalen", en ik zou het eerlijk gezegd niet beter kunnen verwoorden. Zeker één van de beste dingen waarin ik Lieven al actief gezien heb.

Over Carlo Steegen gesproken. Hij en Eva Van Deuren (maskesmachine, orphan fairytales) voor deze ene show bijgestaan door Green Mist, Glamorous Pat en Luke Younger (die daar toch al rondliepen) waren aan de beurt. Na een jamsessie in de freaks end future winkel stonden ze voor de tweede keer samen om een pijnlijke harde doomdrone improv te brengen. Hardline elephants was een blok pure ernst in de jolige sfeer van het dramarama festival, en ik denk dat ik me op een gegeven moment pekzwart voelde. "Straf", zeg ik dan meestal, en dat was het ook!


Allemaal heel leuk, maar ik kwam dus eigenlijk voor yellow swans. Dit is noise, maar dan wel partynoise om hard op te feesten. De eerste 2 songs hadden een soort beenharde hartslagbeat die de dronige electronica en snijdende gitaar een beetje overstijgde. Heel Hasselt kon zich niet meer stilhouden als dit nog een kwartier langer zou geduurd hebben. De tweede en laatste song was één lange noise-improv die een mens de ene moment al een beetje agressiever kon maken dan de andere. De eerste keer dat ik "show van het jaar" mag zeggen in 2006. Een voorsmaakje.
Na tijdens Fckn bastards een babbeltje te slaan aan de (kraak)³ stand toch even op aanraden van iemand hetero skeleton gaan checken. Zei er iemand freejazz? Dan zei ik: "eindelijk!" Het is algemeen geweten dat freejazz mijn dada is en ik werd dan ook lichtjes gek toen ik deze (alweer) Finnen aan het werk zag. Psychotisch, primitief, hard, rauw en geniaal. De ultieme mix tussen freejazz en no-wave. Enige minpunt: de stemimprovs waren aan de matige kant. Maar het weze hen vergeven. Nog van dat!

Tijd om te eten en dus ook om Hacky Pack sac sac te missen, maar zeker op tijd te zijn voor de laatste band die ik zou kunnen zien: Fat worm of error. Er zijn weinig momenten dat ik sprakeloos ben, maar bij het zien van de absurde verkleedshow, een rode rups in het publiek en het horen van te gekke no-wave-punk-improv-noise-gekte werd ik even stil. Ik was al fan van deerhof en caroliner rainbow, maar dit sloeg echt alles. Een absoluut hoogtepunt, en tijd om de skoda op te zoeken en huiswaarts te keren. Gelukkig niet alleen, aangezien mijn vrienden Hellvete, Edgar Wappenhalter, Davenport en Ignatz me begeleidden op de rit huiswaarts.

Wegens gebrek aan foto's zijn de gebruikte foto's niet genomen op het dramaramafestival, maar 't is niet dat dat terzake doet.

Playlist

Devendra Banhart - Rejoicing the hands

Visionaire folk zoals we die nog kennen vanuit de tijd van Leonard Cohen. Banhart gaat van hypergevoelige folksongs tot plezante deuntjes met teksten zo kwetsbaar het ene moment, zo goor en grappig het andere. Op 2 jaar nam de man 3 full-cd's op, werkte mee aan de plaat van Anthony & the johnsons en maakte een pracht van een videoclip. Dit Rejoicing the hands blijft toch wel mijn persoonlijke favoriet.

The screamers - demo's 77-80

Een artikeltje hieronder heb ik al een hele lithanie geschreven over the screamers en Tomata Du Plenty. Veel valt er dus niet te zeggen, behalve dan dat dit ideale muziek is voor uw psychotische momenten. Het eerste dat ik van hen zag was hun live dvd in Los Angeles en het is wel een stimulans om te weten hoe de band op een podium stond. De eerste Belgische frontman die dansjes doet zoals the screamers live, krijgt van mij een bak trappist.

The Sonics - here are the sonics

60's ten top! Deze band speelt de 60's rock'n'roll waar ik als kind al heel hard into was. Klassiekers als "do you love me" (the contours), Good Golly miss molly (Little Richard) en zoveel meer, maar dan wel met dat tikkeltje extra agressie. Opener "the witch" blijft een klassieker van formaat. Jammer dat tegenwoordig 90% bands die zich vereenzelvigen met 50's en 60's rock'n'roll meestal psychobilly bands zijn.

Classic review: Iggy Pop - the idiot

Aangezien dit een nieuw blog is, en ik toch niet betaald wordt door grote of kleine labels kan ik gewoon reviews schrijven van platen die al 30 jaar oud zijn. Ik schrijf liever classic reviews dan een nieuwe review omdat deze platen meestal al een aantal jaar in mijn kast liggen rijpen vooraleer ik er mijn ding over schrijf. Je wordt ook niet gedwongen een review te schrijven, je schrijft gewoon over platen die je interessant vindt. Bij deze.

Wat deze "the idiot" betreft kunnen we wel degelijk over een groeiplaat praten. Voor ik 24 was zou het bijvoorbeeld nooit bij me opgekomen zijn dat een held als Iggy Pop en een... nu ja... "ander soort" held als David Bowie samen een plaat maken. Ik bedoel, we praten hier dus wel degelijk over de man achter songs als "I wanna be your dog", "search and destroy" en "1969". De man die Henry Rollins inspireerde om een enorme tattooage op zijn rug te laten zetten, letterlijk een frontman was van bloed zweet en tranen en waarschijnlijk de geschiedenis zal ingaan als de hardste rock'n'roll motherfucker ooit. En dan plots zie je deze rock'n'roll junkie in een soort Klaus Nomi-achtige pose, lijkbleek te kijken naar de camera in een pose die we bij wijze van gemakzucht "arty" zullen noemen. Toch maar eens die plaat checken dan.

En ja hoor... de plaat begint claustrofobisch en poppy, bijna als het binnekomen in een club die nog leeg is. Het nummer "sister midnight" is een afschuwelijk afstandelijke song met een enorm catchy basslijn. Het hoge backing-stemmetje van Bowie geeft deze song een vrij psychotisch tintje. Vraag me niet waarom, maar in tijden van harde punk, PIL platen en black flag adoratie was ik weg van dit nummer. Het ging verder in "nightclubbing", dat dezelfde licht psychotische sfeer opzocht maar zich ontpopte tot een stripnummer. De drums worden trouwens ook gebruikt in de song "closer" van Nine Inch nails (I wanna fuck you like an animal,...ja). Met een alweer afstandelijke en ijskoude stem zingt Pop: "We walk like a ghost, we learn dances... brand new dances, like the nuclear bomb". En even begrijp je waarom Romero films gebeuren. Even begrijp je waarom Ian Curtis zich op dit moment al heel slecht moet gevoeld hebben.

Even denk je aan dé ultieme zombie dansplaat, en dan hoor je "funtime". En dan ben je overtuigd van je gelijk. Iggy gaat een heel klein beetje de stooges kant uit met zijn stem en de song klinkt wat meer punky. Maar deze keer zijn het weer de backings van Bowie die ervoor zorgen dat je best tegen 1 kilometer puur uur blijft doorslenteren door de straten van New York. De manier hoe hij de klinkers in de zin "all aboard for funtime" allemaal hetzelfde laat klinken is al een schrikwekkend gegeven an sich. Moesten zombies swingend kunnen vingerknipperen op muziek zouden ze het tijdens "baby", kunnen doen. Jammer genoeg zullen ze hun spasmen moeten sparen en met volle teugen en ingewanden genieten van Pop's doordringende slangestem.

Plots zie je op de playlist "China girl" staan en je denkt: "gelukkig, ik ken deze song van Bowie. Dit is popmuziek en vrij luchtig". Als Iggy Pop ooit in zijn leven al eens een mens sterk misleid heeft, dan is het wel met deze oorspronkelijke, schijnbaar onschuldige maar later uiterst pijnlijke song. Een gitaar en synthgeluid dat angstvallig veel naar een Joy Division en betere factory release neigt en het daarom des te pijnlijker maakt om naar te luisteren. Zonder twijfel het meest melancholische moment van de plaat. Omdat je als man orgasme-gewijs nogal snel tevreden bent dacht ik stil bij mezelf "beter dan dit wordt het niet".

Maar Iggy Pop zou Iggy pop niet zijn moesten er geen superlatieven zijn. En hoewel we er met dumdum boys nog net niet zijn, het moét gewoon één van de beste Iggy Pop songs zijn die ik ooit gehoord heb. Iggy mist the stooges en dat hoor je aan de smerige gitaren, en zijn indrukwekkende stem die met een zekere scherpte zingt: "Now I'm looking for the dum dum boys, the walls close in and I need some noise." Laat "Tiny girls" de song zijn waar ik het minst over te zeggen heb, behalve dan het feit dat dit een geniale tekst heeft en een afschuwelijke sax-solo.

En laat Mass Production de song zijn waar ik nog iets over te zeggen heb. In een ver verleden was ik een ware Joy Division adept. "The idiot" was de laatste plaat die Ian Curtis oplegde vooraleer hij zelfmoord pleegde. In het boek "touching from a distance" door Deborah Curtis vertelt ze hoe Curtis zelfmoord pleegde nadat hij hoorde dat zijn Belgische vriendin Annick Honoré een nieuwe vriend had. Misschien is het wat cheesy om als 26-jarige min of meer volwassen mens koude rillingen te krijgen bij deze gedachte. Maar Iggy pop die deze song 8 minuten uitrekt, soundscapes gebruikt uit Bowie's "low" (toen net verschenen) en sleazy gitaren laat klinken alsof ze je hart openrukken. Ik kan er alleen maar stil van worden.

I'm going for cigarettes
And since you've gotta go
Won't you do me that favour
Won't you give me that number
Won't you get me that girl
Yeah, she's almost like you
Yes, she's almost like you
And I'm almost like him
Yes, I'm almost like him
Yes, I'm almost like him
Yeah, I'm almost like him