Classic review: Iggy Pop - the idiot

Aangezien dit een nieuw blog is, en ik toch niet betaald wordt door grote of kleine labels kan ik gewoon reviews schrijven van platen die al 30 jaar oud zijn. Ik schrijf liever classic reviews dan een nieuwe review omdat deze platen meestal al een aantal jaar in mijn kast liggen rijpen vooraleer ik er mijn ding over schrijf. Je wordt ook niet gedwongen een review te schrijven, je schrijft gewoon over platen die je interessant vindt. Bij deze.

Wat deze "the idiot" betreft kunnen we wel degelijk over een groeiplaat praten. Voor ik 24 was zou het bijvoorbeeld nooit bij me opgekomen zijn dat een held als Iggy Pop en een... nu ja... "ander soort" held als David Bowie samen een plaat maken. Ik bedoel, we praten hier dus wel degelijk over de man achter songs als "I wanna be your dog", "search and destroy" en "1969". De man die Henry Rollins inspireerde om een enorme tattooage op zijn rug te laten zetten, letterlijk een frontman was van bloed zweet en tranen en waarschijnlijk de geschiedenis zal ingaan als de hardste rock'n'roll motherfucker ooit. En dan plots zie je deze rock'n'roll junkie in een soort Klaus Nomi-achtige pose, lijkbleek te kijken naar de camera in een pose die we bij wijze van gemakzucht "arty" zullen noemen. Toch maar eens die plaat checken dan.

En ja hoor... de plaat begint claustrofobisch en poppy, bijna als het binnekomen in een club die nog leeg is. Het nummer "sister midnight" is een afschuwelijk afstandelijke song met een enorm catchy basslijn. Het hoge backing-stemmetje van Bowie geeft deze song een vrij psychotisch tintje. Vraag me niet waarom, maar in tijden van harde punk, PIL platen en black flag adoratie was ik weg van dit nummer. Het ging verder in "nightclubbing", dat dezelfde licht psychotische sfeer opzocht maar zich ontpopte tot een stripnummer. De drums worden trouwens ook gebruikt in de song "closer" van Nine Inch nails (I wanna fuck you like an animal,...ja). Met een alweer afstandelijke en ijskoude stem zingt Pop: "We walk like a ghost, we learn dances... brand new dances, like the nuclear bomb". En even begrijp je waarom Romero films gebeuren. Even begrijp je waarom Ian Curtis zich op dit moment al heel slecht moet gevoeld hebben.

Even denk je aan dé ultieme zombie dansplaat, en dan hoor je "funtime". En dan ben je overtuigd van je gelijk. Iggy gaat een heel klein beetje de stooges kant uit met zijn stem en de song klinkt wat meer punky. Maar deze keer zijn het weer de backings van Bowie die ervoor zorgen dat je best tegen 1 kilometer puur uur blijft doorslenteren door de straten van New York. De manier hoe hij de klinkers in de zin "all aboard for funtime" allemaal hetzelfde laat klinken is al een schrikwekkend gegeven an sich. Moesten zombies swingend kunnen vingerknipperen op muziek zouden ze het tijdens "baby", kunnen doen. Jammer genoeg zullen ze hun spasmen moeten sparen en met volle teugen en ingewanden genieten van Pop's doordringende slangestem.

Plots zie je op de playlist "China girl" staan en je denkt: "gelukkig, ik ken deze song van Bowie. Dit is popmuziek en vrij luchtig". Als Iggy Pop ooit in zijn leven al eens een mens sterk misleid heeft, dan is het wel met deze oorspronkelijke, schijnbaar onschuldige maar later uiterst pijnlijke song. Een gitaar en synthgeluid dat angstvallig veel naar een Joy Division en betere factory release neigt en het daarom des te pijnlijker maakt om naar te luisteren. Zonder twijfel het meest melancholische moment van de plaat. Omdat je als man orgasme-gewijs nogal snel tevreden bent dacht ik stil bij mezelf "beter dan dit wordt het niet".

Maar Iggy Pop zou Iggy pop niet zijn moesten er geen superlatieven zijn. En hoewel we er met dumdum boys nog net niet zijn, het moét gewoon één van de beste Iggy Pop songs zijn die ik ooit gehoord heb. Iggy mist the stooges en dat hoor je aan de smerige gitaren, en zijn indrukwekkende stem die met een zekere scherpte zingt: "Now I'm looking for the dum dum boys, the walls close in and I need some noise." Laat "Tiny girls" de song zijn waar ik het minst over te zeggen heb, behalve dan het feit dat dit een geniale tekst heeft en een afschuwelijke sax-solo.

En laat Mass Production de song zijn waar ik nog iets over te zeggen heb. In een ver verleden was ik een ware Joy Division adept. "The idiot" was de laatste plaat die Ian Curtis oplegde vooraleer hij zelfmoord pleegde. In het boek "touching from a distance" door Deborah Curtis vertelt ze hoe Curtis zelfmoord pleegde nadat hij hoorde dat zijn Belgische vriendin Annick Honoré een nieuwe vriend had. Misschien is het wat cheesy om als 26-jarige min of meer volwassen mens koude rillingen te krijgen bij deze gedachte. Maar Iggy pop die deze song 8 minuten uitrekt, soundscapes gebruikt uit Bowie's "low" (toen net verschenen) en sleazy gitaren laat klinken alsof ze je hart openrukken. Ik kan er alleen maar stil van worden.

I'm going for cigarettes
And since you've gotta go
Won't you do me that favour
Won't you give me that number
Won't you get me that girl
Yeah, she's almost like you
Yes, she's almost like you
And I'm almost like him
Yes, I'm almost like him
Yes, I'm almost like him
Yeah, I'm almost like him