Vrijdagavond 18.45. Na een snelle maaltijd bij Casa Dubois richting studio om pre-opnames te maken van de sunpower lp die er ergens in mei moet aankomen. De nummers worden vrij snel en sloppy ingespeeld (zoals dat hoort) en op één nummer na lijkt alles te klinken zoals het moet. Soit, over die lp zal ik het later waarschijnlijk nog wel eens hebben, hoewel het niet echt de bedoeling is dat ik teveel begin te lullen over de band waar ik zelf in speel.
Vrijdagavond 21.42: Vertrekken richting Brussel om in de beursschouwburg een gratis optreden van Othin Spake, de band rond Mauro Pawlowski, Teun Verbrugghen en Jozef Dumoulin. Dit zou jazz improv zijn, maar dan niet in een freejazz interpretatie zoals ik het graag hoor. Toch was ik aangenaam verrast door de genialiteit van dit trio. Progjazz in een sterke Weather report traditie met een hoop onverwachte invloeden. Ik hoorde Yes, ik hoorde Mars Volta en op een zéér gek moment hoorde ik Mauro zelfs een sunn0))) geluid toveren. Een moment waar ik ongetwijfeld gek kwam. Na het optreden huiswaarts keren en slapen. Goed slapen.Zaterdagavond 20.05: 10 minuten te vroeg spurten een aantal vrienden binnen om me mee te sleuren naar een avondvulling met gitaar: Cornflames, WaxFlower, Unseen (niet the unseen) en Janez Detd. Niet bepaald mijn idee van een fantastisch tijdverdrijf, maar ik had iets van "fuck yeah!". Binnenkomen en Waxflower zien, een matig Herdersems feestgroepje met ongeveer 3% talent en 97% alcohol in hun lijf. Speelden aan het enthousiast publiek te zien een thuisshow. Cornflames kwamen daarna en speelde min of meer elke band van het podium. Cornflames is zo één van die punkrockbands die nog écht rocken. Geen gezever, gewoon Eppo en dezijne die er volledig voor gaan. Jammer genoeg hadden ze dat in Herdersem niet begrepen en smeten ze zich liever met volle overgave naar een nog slechtere poppunkband uit... inderdaad Herdersem. Janez Detd. speelde Good Riddance, Iron Maiden en Motörhead-covers en mijn in feeststemming geraakt hoofd kon het nog wel diggen. Allemaal niet mijn ding, maar allemaal best wel leuk.
Zondagavond 18.45 sharp. Na een oersaai en maagvullend familiefeest richting freaks en future voor een noise-folk-casioweirdness avond. Groote opende en net als op het dramarama festival was het taperecorder, casio en romantiek alom. Het dronerige was er zowat uit, maar het gefreak met de casio keyboardjes waren nog wel leuk. Ik ben hier wel into. Orphan Fairytale miste ik op Dramarama en ik was dus ook zeer benieuwd om dit uit te checken. Eva gebruikte Casio, effectjes en een wandelende olifant om haar gelijk te bewijzen. En gelijk had ze... een soort mix van melancholiek, weirdness en kinderlijke eenvoud in een soort cocorosie traditie. Enfin ja, wie ben ik om zo'n dingen te zeggen over dingen waar ik niks van weet. Maar toch... straf! Ryfylke zorgde voor iets dat ik op een koortsige zondagavond niet nodig had... noise, drones, storm en pijn! Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat de eerste 15 minuten vrij interessant en intens waren werd het na een soort stormmoment ronduit saai. Noise zoals je die wel vaker hoort zonder al teveel scrupules. Leuk, dat wel... maar goed? Nèèèèèèh. Wat wel goed was, was Larkin Grimm die alles weer even tot rust bracht. Ik keek er al een tijdje naar uit om deze dame live aan het werk te zien. Het was gelukkig dan ook alles wat ik ervan verwachtte. Eenvoudige folksongs, een prachtige en veelzijdige stem, prachtige songs en vooral... enorm sublieme teksten waar zelfs Josephine Foster nog iets van kan leren. Het cd'tje steeks alleszins al heel de tijd in mijn wagen en zal er nog een tijdje liggen.Ik vraag me soms af waarom er zoveel mensen in dit land zijn die hun tijd willen verneuken met een zoveelste optreden van the foo fighters. I'd rather sleep all day.
No comments:
Post a Comment