Chercher le batérist: Keith Moon

Het jongste weekend nog hoorde ik een snotneus op één of ander punkoptreden "no more heroes" roepen. Zijn lederen jekker volgeschreven met namen van bands die hij waarschijnlijk best wel leuk vind en die van hem de pseudo-anarchistische DIY hanekamdrager maakten die hij was. Maar zijn helden waren het zeker niet. Hij geloofde niet in helden, en die hanekam was zijn eigen unieke manier om te zeggen dat het systeem slecht was. Nu goed, het voornaamste is dat hij gelukkig is of toch probeert zichzelf gelukkig te maken. Ik heb wel helden, en ben maar al te blij dat ik af en toe iets over hen kan zeggen.

Neem nu Keith moon. 50'ers zien het als hun symbool van rock'n'roll. Het zuipende, gedrogeerde en decadente feestvarken van the who die bleef doorgaan tot het einde van zijn leven. Hét voorbeeld dat het vernietigen van hotelkamers en instrumenten wel degelijk uit de 60's kwam en de rest het gewoon wilden nadoen. Feit is dat destructiviteit en decadentie vaak gepaard gaat met kunstenaars/muzikanten en het me eigenlijk niet interesseert of Moon al dan niet dingen kapotmaakte. Als hij vond dat hij dat moest doen op dat moment is dat ok. Maar boven al die dingen, boven al de mythes en boven al de festiviteiten van Moons exhuberante gedrag: Moon was een pracht van een drummer! In een tijd waar een drummer niet meer moest doen dan een steady beat geven en niet te luid spelen brengde Moon de verfrissing waar vele drummers zaten op te wachten. Door zijn enthousiasme dat we tegenwoordig makkelijk zouden omschrijven als ADHD bracht hij de drums naar de voorgrond zodat Townshedd, Entwistle en Daltrey niet anders konden dan Moon een essentiële plaats in de band te geven. Zeker op hun debuut "My Generation" hoor je duidelijk wie op dat moment de baas is.



Toch was het vooral live dat Keith Moon zorgde voor verandering. De man verloor zichzelf letterlijk in het drummen. Hij werd zo emotioneel dat de drums meer zeiden dan de songteksten van Townshend. Ja, hij sloeg instrumenten kapot; Ja, hij gebruikte explosieven om zijn drums op te blazen... maar hij deed meer dan dat. Wie de video zag van the who "live at the isle of wight" ziet gewoon de pijn en overgave waarmee Moon ("the loon") zijn gekste geheimen vrijgeeft. Wat zijn geheim was? "Leer gitaar spelen" zei de man ooit, "want het enige dat ik doe als drummer is naspelen wat de gitaar speelt".

Het mooie aan Keith Moon was vooral de spontaniteit waarmee hij speelde. Sommige drummers met meer ego dan passie noemen die "sloppy" spelen. Maar als "sloppy" hetzelfde is als die ene noot die Hendrix in al zijn enthousiasme fout speelt, die ene Morrissey zanglijn die lichtjes de mist in gaat omdat de geniale tekst er niet op past of misschien zelfs de piepgeluiden van een Greg Ginn... laat hem dan maar door het leven gaan als een slopppy drummer. Liever dat dan een hoop progwiskundigen met lang krullend haar die enkel de studio uitkomen als ze voorgeprogrammeerd zijn.

Lang leve spontaniteit!
Lang leve gevoel!
Lang leve elke plaat waar Keith moon op meespeelt.

Lees zeker ook:

- "Moon-The Life and Deathof a Rock Legend" van Tony Fletcher

Luister zeker ook naar:

- Alles van the who
- Keith Moon - two sides of the moon