Sonic Drones

Verlof hebben op een dinsdag in december zal waarschijnlijk nooit echt een fantastisch idee zijn. Tenzij natuurlijk dat je de kans krijgt om Sonic youth samen met Corsano/Flaherty/C. spencer yèh trio te zien. Om 16.00 in de namiddag vertrok deze jonge heer aldus in charmant gezelschap richting schaarbeek om iets te eten en aan te schuiven voor een mooi plaatsje. Vroeg aanwezig zijn in de buurt van een concert geeft je vaak de kans om hier en daar eens een legende doodleuk over straat te zien lopen. Ik werd dan ook behoorlijk nerveus toen ik terug van het restaurant eventjes Paul Flaherty en Paul Labreque (sunburned hand of the man) zag lopen. Gekke mensen, gekke boel... tijd om binnen te gaan.

Onverwacht begon er een band te spelen waarvan ik zeker was dat ze niet het geplande voorprogramma waren. Het was lambsbret (of lambs bread, geen idee eigenlijk) een trio dat snelle, fucked up noisepunk met freejazz invloeden speelden. Een soort smerige versie van the Julie Mittens. Het kon me alleszins genoeg boeien om er 4 cd-r's van aan te schaffen. Daarna was er een dame die een dronesessie van een klein kwartier gaf. Ik had het gevoel dat ze wat geluidsproblemen had, en indien dit niet het geval was was het een drone zondermeer. Ik hou van drones, maar liefst wel met een beetje afwisseling en inventiviteit (as in: la monte young was graaf, maar je moet het niet blijven uitmelken).

Tijd voor één van de drie grote redenen waarom ik hier was: Chris Corsano, Paul Flaherty en C. Spencer Yèh op 1 podium. Al 3 jaar probeer ik het Corsano/Flaherty duo te zien te krijgen, maar telkens loopt het op één of andere manier mis. Het "eindelijk"-gevoel was niet te beschrijven toen de legenden op het podium kwamen. Een half uur meesterlijke drums, snijdende sax daar bovenop nog eens C. Spencer yèh die viool en klank-poëzie gewijs een absolute meerwaarde bracht aan het zowiezo al geniale Corsano/Flaherty concept. Chris Corsano bewijst nogmaals dat hij één van mijn alltime favoriete drummers is. 30 minuten pure jazz krankzinnigheid. Even had ik geen zin meer om Sonic youth te zien en hoopte ik de 3 nog eens te zien op deze avond.

Gelukkig ben ik een vrij grote Sonic Youth fan en was het openingsakkoord van "Teen Age Riot" al genoeg om me opnieuw in volle extase te laten luisteren naar de helden die ik al enige tijd niet meer zien spelen had. De band springt onmiddelijk over in een lange noisedrone waarin Thurston Moore erin slaagt om de persfotografen even op stang te jagen door het hoofd van één van hen te gebruiken als dronemiddel, waarna hij van het podium valt en nog een minuut of 5 begint te dronen. Zijn schoen raakt ergens achterwege, maar komt uiteindelijk toch terecht.

De rest van de set wordt vooral gevuld met songs van de nieuwe "rather ripped" plaat, een plaat die eventjes moest groeien maar toch weer een klassieker van formaat is. De voorstelling wordt mooi afgewisseld met een paar snijdende klassiekers. Absolute hoogtpunten waren Lee Ranaldo doe gek kwam tijdens "do you believe in rapture?" en de encores "100 percent" en natuurlijk "expressway to yr skull" waar bij de aanvang van de song Thurston de bevrijdende woorden "Hey Chris, set up your drums man" roept. Wat je te horen kreeg was een 20-minuten durende noisedroon met als participanten: Kim Gordon, Thurston Moore, Lee Ranaldo, Steve Shelley, Chris Corsano, Paul Flaherty, Spencer C. Yèh en de gitarist van lambs bread. Harder dan dit maken ze het niet. Meer moest er niet gezegd worden. Wat cd-r's aanschaffen, het charmante gezelschap mooi voor de deur afzetten en huiswaarts in het hoofd verderdronen!