Ik herinner me niet hoeveel keer ik in mijn leven gezegd heb "Dit is het beste optreden dat ik ooit gezien heb, buiten dat van the Ramones in 1994". The Ramones lieten het punkhart van mijn toen 14-jarige zelve voor de eerste keer kloppen en die nostalgie stond natuurlijk aan hun kant. Ik was ervan overtuigd dat nooit iets of iemand dit concert zou kunnen evenaren. Tot vorige zondag...
David Tibet, waarvan het algemeen geweten is dat hij mijn guru en mentor is en ik zijn voor hem totaal onbekende discipel, cureerde 1 dag op het roadburn festival. Wat de reden hiertoe was weet ik niet, en eerlijk gezegd interesseerde het me ook niet. Ik kwam binnen en na het rondkijken aan de bijzonder povere merchtafels trok ik richting zaal om naar het concert van Baby Dee te kijken. Baby Dee is het tweede twijfelgeslacht in de geschiedenis van Tibet's Durtro records (hij ontdekte eerder ook al Antony... die van de Johnssons) en hoewel misschien niet 100% de kwaliteit van zijn/haar voorganger... ik ben wel fan van zijn/haar werk. Jammer genoeg maakte Baby Dee op het roadburnfestival een vrij matige en povere indruk en zelfs een bijkomende band kon daar niet veel aan veranderen. Hopelijk volgende keer beter.
De Tweede band in het rijtje heette skitliv en was de band rond ex-Mayhem zanger Maniac (met crucifix rond de nek). Een buddy vroeg zich af of "skitliv" misschien Noors zou zijn voor "Shitlive". Alleszins na 10 minuten vond ik het een hoop extreem ondermaatse testosteronmuziek die evengoed Om 17.00 s'avonds tijdens de maaltijd op Ieperfest zou kunnen spelen. Skitsongs ware een betere naam geweest.
Hush Arbours, het solo-project van Keith Wood (six organs of admittance), was dan weer een heel mooie intieme verademing en terecht dé voorbode voor een current 93 concert. Heel mooie uitgebalanceerde songs met hier en daar lichte psych-invloeden. Ik werd er even stil van... maar zou nog stiller worden.
Aleister Crowly mantras weerklinken in de zaal terwijl alles klaargezet wordt voor een hoogtepunt in mijn leven. Ik miste tot nu toe elk Current 93 optreden in België en had gezwoeren het nooit meer te laten gebeuren. Ik probeerde met een nuchtere kijk naar dit optreden uit te kijken, maar eens de poppy intro begon had ik een hypertensieel gevoel verliefd te zijn. Toen Current 93 op het podium kwam (met ondermeer Baby Dee, Andrew WK, Keith Wood en Matt Sweeney in de line-up) waren mijn pupillen pekzwart van de stress en toen David Tibet met een donder en strobobliksem op het podium kwam gewandeld wist ik gewoon dat dit alles zou overtreffen wat ik ooit gezien had. Iets minder dan 2 uur staat Current 93 op het podium waarin de hele bandgeschiedenis (van Dawn en Imperium tot Black Ships ate the sky) de gitzwarte revue passeerde. Tibet ontpopte zich tot de man die hij was: eens een bon-vivant, dan weer een doomprins om op een onbewaakt moment ook wel eens toe te geven dat hij een oprecht Christen is. De perfecte interactie tussen een begeerd verteller en een half georchestreerde, half geïmproviseerde band zorgde voor een mix van intense muziek die genreloos en universeel donker is. Current 93 mag dan groots zijn in het Gothicmilieu, ze vertrappelen elke Oswald Henke, Stefan Ackerman, Douglas P en wie dan ook. Toen ze als bisnummer "sleep has his house" speelden stond David Tibet met tranen in de ogen te smeken om medelijden te hebben met de doden. "Overwhelm me, overwhelm me"... Ik vrees dat niemand David Tibet kan overwhelmen op de manier dat hij het met ons doet.
Na het optreden ben ik een kwartier gaan zitten en dacht na over wat ik net gezien had. Ik durfde het nog niet luidop te zeggen maar maandagmiddag besefte ik het: Zelfs nostalgie kon hier niet tegenop. Dit was het beste optreden dat ik ooit in mijn leven gezien heb. Hoewel ik nog zeer benieuwd was om Aethenor te bekijken ben ik maar huiswaarts gekeerd. Stephen O'Malley zal het wel begrepen hebben, hoop ik.
3 comments:
Ik ken je niet (vond je stukje via Google) maar ik ben het helemaal met je eens. Heb wel redelijk wat concerten gezien in mijn leven (vooral klassiek, ook wel wat pop), maar dit was wel een hoogtepunt. Wat een geweldige performance gaf David Tibet hier: energie, voordracht, intensiteit... indrukwekkend. En mooi dat hij niet een of andere 'stoere' pose er op na hield, zoals de heren van Skitliv (wat een bagger: prima, gewelddadige muziek - maar doe het dan goed). Het was gewoon ook duidelijk dat Tibet met plezier muziek maakte. En daar word ik altijd blij van.
Punkhart? Ge zijt geboren in 1980? Je kunt het alleen hebben wanneer je de spirit van 76 hebt meegemaakt. Ramones zijn dan ook geen punks maar pretrockers, waarmee hun muziek goed is, begrijp me nie verkeerd. Maar waar is het verzet, de rebellie? Er heeft uiteindelijk maar één punk bestaan, King Rotten, al de rest zijn klonen.
Beste, verwacht deze week een speciale blog over deze comment.
Cheers
D.
Post a Comment