Foo Fighters, Schmoo Fighters

Als er één ding niet aan mij besteed is, is het een lui weekend. Tevergeefse pogingen om niets te plannen en weekends te vullen met wandelingen, abdijbezoeken en fietstochten monden meestal uit in 5 optredens, 2 feestjes en een occasioneel optreden dat ik vergat te moeten spelen. Dit weekend stond gepland als "het weekend van de pre-opnames van de opkomende sunpower lp". Meer viel er dus echt niet te doen. Et Voilà.

Vrijdagavond 18.45. Na een snelle maaltijd bij Casa Dubois richting studio om pre-opnames te maken van de sunpower lp die er ergens in mei moet aankomen. De nummers worden vrij snel en sloppy ingespeeld (zoals dat hoort) en op één nummer na lijkt alles te klinken zoals het moet. Soit, over die lp zal ik het later waarschijnlijk nog wel eens hebben, hoewel het niet echt de bedoeling is dat ik teveel begin te lullen over de band waar ik zelf in speel.

Vrijdagavond 21.42: Vertrekken richting Brussel om in de beursschouwburg een gratis optreden van Othin Spake, de band rond Mauro Pawlowski, Teun Verbrugghen en Jozef Dumoulin. Dit zou jazz improv zijn, maar dan niet in een freejazz interpretatie zoals ik het graag hoor. Toch was ik aangenaam verrast door de genialiteit van dit trio. Progjazz in een sterke Weather report traditie met een hoop onverwachte invloeden. Ik hoorde Yes, ik hoorde Mars Volta en op een zéér gek moment hoorde ik Mauro zelfs een sunn0))) geluid toveren. Een moment waar ik ongetwijfeld gek kwam. Na het optreden huiswaarts keren en slapen. Goed slapen.

Zaterdagavond 20.05: 10 minuten te vroeg spurten een aantal vrienden binnen om me mee te sleuren naar een avondvulling met gitaar: Cornflames, WaxFlower, Unseen (niet the unseen) en Janez Detd. Niet bepaald mijn idee van een fantastisch tijdverdrijf, maar ik had iets van "fuck yeah!". Binnenkomen en Waxflower zien, een matig Herdersems feestgroepje met ongeveer 3% talent en 97% alcohol in hun lijf. Speelden aan het enthousiast publiek te zien een thuisshow. Cornflames kwamen daarna en speelde min of meer elke band van het podium. Cornflames is zo één van die punkrockbands die nog écht rocken. Geen gezever, gewoon Eppo en dezijne die er volledig voor gaan. Jammer genoeg hadden ze dat in Herdersem niet begrepen en smeten ze zich liever met volle overgave naar een nog slechtere poppunkband uit... inderdaad Herdersem. Janez Detd. speelde Good Riddance, Iron Maiden en Motörhead-covers en mijn in feeststemming geraakt hoofd kon het nog wel diggen. Allemaal niet mijn ding, maar allemaal best wel leuk.

Zondagavond 18.45 sharp. Na een oersaai en maagvullend familiefeest richting freaks en future voor een noise-folk-casioweirdness avond. Groote opende en net als op het dramarama festival was het taperecorder, casio en romantiek alom. Het dronerige was er zowat uit, maar het gefreak met de casio keyboardjes waren nog wel leuk. Ik ben hier wel into. Orphan Fairytale miste ik op Dramarama en ik was dus ook zeer benieuwd om dit uit te checken. Eva gebruikte Casio, effectjes en een wandelende olifant om haar gelijk te bewijzen. En gelijk had ze... een soort mix van melancholiek, weirdness en kinderlijke eenvoud in een soort cocorosie traditie. Enfin ja, wie ben ik om zo'n dingen te zeggen over dingen waar ik niks van weet. Maar toch... straf! Ryfylke zorgde voor iets dat ik op een koortsige zondagavond niet nodig had... noise, drones, storm en pijn! Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat de eerste 15 minuten vrij interessant en intens waren werd het na een soort stormmoment ronduit saai. Noise zoals je die wel vaker hoort zonder al teveel scrupules. Leuk, dat wel... maar goed? Nèèèèèèh. Wat wel goed was, was Larkin Grimm die alles weer even tot rust bracht. Ik keek er al een tijdje naar uit om deze dame live aan het werk te zien. Het was gelukkig dan ook alles wat ik ervan verwachtte. Eenvoudige folksongs, een prachtige en veelzijdige stem, prachtige songs en vooral... enorm sublieme teksten waar zelfs Josephine Foster nog iets van kan leren. Het cd'tje steeks alleszins al heel de tijd in mijn wagen en zal er nog een tijdje liggen.

Ik vraag me soms af waarom er zoveel mensen in dit land zijn die hun tijd willen verneuken met een zoveelste optreden van the foo fighters. I'd rather sleep all day.

Jazzcore doesn't swing like the real thing

Vrij cheesy collumn die ik schreef voor mashnote magazine. In't Engels dus u weze gewaarschuwd.

Bang! The closes louder than I ever could imagine and a starring mass of plastic beatnik-looking adolescents are looking my way. Great! All the wool sweatered wineboys, looking at me like I'm some kind of a carnival attraction. The sweet, emo-glassed cuttling boy is drinking his cheap wine as if it was a Saint Emillion. Charlie Parker's sextet is playing and nobody seems to give a damn. I sit down at the bar and order some of the overprized coffee they sell here. Damn, Parker's hot! Parker was the only reason I came into this bar anyway. There's nothing I'd rather do right now than sitting here alone, bopping. Bopping? Yeah, just closing your eyes, flick your fingers to the swing and enjoy.

Although I grew up on punk and hardcore music, jazz must be the best thing ever. It's the only genre that kills, swings, stomps, hisses, flows, marches, travels, pushes, hits, strangles, fucks, runs, breaths, explodes and kicks at the same time! If you never listened to jazz or never saw a jazz concert, it's difficult to imagine this. But one true experience and you'll know what I'm talking about. In jazz, nobody gives a shit about that one note you play, or the one sentence you sing... jazz is not about that particular moment, jazz is the moment. You can play an entire Thelonious Monk album and listen to it attentively. You won't remember a single note, but the listening experience was great. Some people and moments in jazz:

1. Jazz in Paris - Django Reinhardt

Django was born in Liberchies (Belgium... yes!) somewhere 1910 as son of a Gipsy Family. Due to a fire in the caravan he lived in, Django's left hand was badly burned and he only got 2 mobile fingers to play. Through this accident he created a brand new fingering system, using only his 2 middle fingers to play solos. Seeing a Django Reinhardt live-video is therefor a must for every guitarplayer around. When he joined the "quintet of the hot club of France" in 1934, he became one of the leading persons in the rising Paris jazzscene. When the war broke out he was touring England but he went back to Paris. And he stayed there except for an American tour with Duke Ellington. So he was kind of the ambassador of Jazz in Paris. And Paris still is the capital of jazz.

Early november 2003, I was slacking with a friend through the streets of Paris. We'd been sightseeing the town all weekend long and there was only one thing we forgot to see: jazz in Paris. As we had been sightseeing without any map we had no idea where the jazz action would be in Paris. It was sunday... so everything should have been closed. While taking the underground my friend asked me: "where the hell are we going to find some good jazz in a huge town like this?". The next station answered our prayers: "Saint Germain des pres". The only pub that was open was a pub called "la Rhumerie". Rhum, the only thing I hadn't been drinking this weekend. We ordered a rhum, a monte christo cigarre and checked out the be-bop band playing. They were grand, doing some wonderful variations on Thelonious Monk and Charlie parker. The guitarist had that slight Django touch. After the concert we talked with the band and I was discussing the variations on "greensleeves" I once heard from Jimmy Smith. 20 minutes later I was hearing those same crazy variations on what used to be a kids' song. It was ready for a whorehouse now. The "men in bop" played in my hometown one year later and everybody knew how great Paris and Jazz were.

2. Freejazz and Anthony Braxton

Miles and Parker (Yarbird!!) started it with be-bop, Coltrane might be one of the godfathers but the free jazz revolution kind of started out with Ornette Coleman's album "free jazz, a collective improvisation". A friend of mine once told me: "if it swings you call it jazz, if it doesn't swing you call it freejazz". I guess the guy talks out of his ass too because freejazz can swing like hell. The cool thing about freejazz is the "free" part. Musicians stopped improvising according to the music other people were playing and just started freaking out in their own unique way. Play what you wanna play... in a non-adolescent rockband state of mind. Sun-ra, Han Benninck and our own Belgian Freejazz hero Fred Van Hove kept the free music alive. You never know how important the innovators are in music but something tells me freejazz has had a huge impact on todays emperimental scene.

Another great artist in the free-jazz revolution is a man called Anthony Braxton. I knew the man a little bit since I had a great album of him doing some variations on Thelonious Monk. Last year the free music festival in Antwerp was some kind of a birthday party for this great man. So I took a friend and we sat in our seat listening to some girl doing piano-variations on Anthony Braxtons sax music. There was this black guy sitting behind me shouting "YEAH, SHE'S GOT ME MAN". In one way I liked the guy because he honestly appreciated nice music. In another way he was getting on my nerves and I wanted him to shut up for eternal damnation. 2 days later (Braxton would headline and close the 3-day festival today). I had to go alone. When I finished buying a month wage on vinyl I went to the bar and ordered 2 beers. When I paid for the golden liquid, I came to the realisation that I was alone. What was I going to do with 2 beers? A typical negro-spiritual voice comes from behind:

- God I'm gonna get me one of those!
- You want one? I just ordered one too much.
- You sure? Thanks man, cheers! You're enjoying the concerts?
- Yeah, I've been here for 3 days and having the time of my life.
- Good son, very inspiring to see so much great musicians huh?!
- Hell yeah, reminds me I should practise a little bit more on my drums.
- Hahaha, great! Hey, I gotta get ready man. See you later.
- Sure

Little did I know what the loud black guy meant. 3 minutes later Mister Braxton was standing quite nervous on stage with his students. I guess he needed a beer. While I was thinking about all these great people, all these great moments and anecdotes I shared with jazz music and musicians I came to realise... This bar sucks. I got my hat, went out, got into my car and played some Sun-ra, and I played it loud!

Dramarama impressies

Lang geleden dat ik nog iets gepost heb. De tijd ging vooral voorbij met wachten op reacties inzake sollicitaties, luisteren naar jazz en uitkijken naar een heleboel prachtige optredens binnenkort. Hoewel ik al een aantal optredens zag en speelde was de eerste echt knoert waar ik naar uitkeek het dramarama festival. Geen grote bands, maar wel zo'n hoopje groepen waar je ooit al van hoorde en best wel eens wou zien. Het was zaterdagmiddag en ik had voldoende tijd. Wij dus naar Hasselt.

Bij het binnenkomen net genoeg tijd gekregen om 3 minuten verloren te lopen in het lichtjes anders georganiseerd België om daarna opener avarus te mogen aanschouwen. Deze jongeheren komen uit Finland en dan denk je als fan van improvisatiemuziek maar aan één ding: Tampere! Dit wordt Finse Partypsych genoemd en misschien is dit wel de beste omschrijving die je eraan kunt geven. De band heeft een hoop bescheiden electronica, een aantal straffe drum-improvs en weten dat goed samen te gooien. Wat het vooral afmaakte was de filmprojectie op de achtergrond. Een soort kindercartoon met een hoop morphings erin. Het filmpje werd ongeveer een 5-tal keer herhaald en na 3 keer durfde ik toch bevestigen dat een masturberende man gemorphd werd in een glimlachende olifant. Heel tof allemaal.

Groote is het project van Lieven Martens (aka Chimuser aka zoveel andere alterego's) en zijn (denk ik) vriendin. Carlo Steegen noemde het: "Een verdachte warboel van gebrekkig speelgoed, kwakjes lichaamsvocht, behendigheid en een arsenaal haperende pedalen", en ik zou het eerlijk gezegd niet beter kunnen verwoorden. Zeker één van de beste dingen waarin ik Lieven al actief gezien heb.

Over Carlo Steegen gesproken. Hij en Eva Van Deuren (maskesmachine, orphan fairytales) voor deze ene show bijgestaan door Green Mist, Glamorous Pat en Luke Younger (die daar toch al rondliepen) waren aan de beurt. Na een jamsessie in de freaks end future winkel stonden ze voor de tweede keer samen om een pijnlijke harde doomdrone improv te brengen. Hardline elephants was een blok pure ernst in de jolige sfeer van het dramarama festival, en ik denk dat ik me op een gegeven moment pekzwart voelde. "Straf", zeg ik dan meestal, en dat was het ook!


Allemaal heel leuk, maar ik kwam dus eigenlijk voor yellow swans. Dit is noise, maar dan wel partynoise om hard op te feesten. De eerste 2 songs hadden een soort beenharde hartslagbeat die de dronige electronica en snijdende gitaar een beetje overstijgde. Heel Hasselt kon zich niet meer stilhouden als dit nog een kwartier langer zou geduurd hebben. De tweede en laatste song was één lange noise-improv die een mens de ene moment al een beetje agressiever kon maken dan de andere. De eerste keer dat ik "show van het jaar" mag zeggen in 2006. Een voorsmaakje.
Na tijdens Fckn bastards een babbeltje te slaan aan de (kraak)³ stand toch even op aanraden van iemand hetero skeleton gaan checken. Zei er iemand freejazz? Dan zei ik: "eindelijk!" Het is algemeen geweten dat freejazz mijn dada is en ik werd dan ook lichtjes gek toen ik deze (alweer) Finnen aan het werk zag. Psychotisch, primitief, hard, rauw en geniaal. De ultieme mix tussen freejazz en no-wave. Enige minpunt: de stemimprovs waren aan de matige kant. Maar het weze hen vergeven. Nog van dat!

Tijd om te eten en dus ook om Hacky Pack sac sac te missen, maar zeker op tijd te zijn voor de laatste band die ik zou kunnen zien: Fat worm of error. Er zijn weinig momenten dat ik sprakeloos ben, maar bij het zien van de absurde verkleedshow, een rode rups in het publiek en het horen van te gekke no-wave-punk-improv-noise-gekte werd ik even stil. Ik was al fan van deerhof en caroliner rainbow, maar dit sloeg echt alles. Een absoluut hoogtepunt, en tijd om de skoda op te zoeken en huiswaarts te keren. Gelukkig niet alleen, aangezien mijn vrienden Hellvete, Edgar Wappenhalter, Davenport en Ignatz me begeleidden op de rit huiswaarts.

Wegens gebrek aan foto's zijn de gebruikte foto's niet genomen op het dramaramafestival, maar 't is niet dat dat terzake doet.

Playlist

Devendra Banhart - Rejoicing the hands

Visionaire folk zoals we die nog kennen vanuit de tijd van Leonard Cohen. Banhart gaat van hypergevoelige folksongs tot plezante deuntjes met teksten zo kwetsbaar het ene moment, zo goor en grappig het andere. Op 2 jaar nam de man 3 full-cd's op, werkte mee aan de plaat van Anthony & the johnsons en maakte een pracht van een videoclip. Dit Rejoicing the hands blijft toch wel mijn persoonlijke favoriet.

The screamers - demo's 77-80

Een artikeltje hieronder heb ik al een hele lithanie geschreven over the screamers en Tomata Du Plenty. Veel valt er dus niet te zeggen, behalve dan dat dit ideale muziek is voor uw psychotische momenten. Het eerste dat ik van hen zag was hun live dvd in Los Angeles en het is wel een stimulans om te weten hoe de band op een podium stond. De eerste Belgische frontman die dansjes doet zoals the screamers live, krijgt van mij een bak trappist.

The Sonics - here are the sonics

60's ten top! Deze band speelt de 60's rock'n'roll waar ik als kind al heel hard into was. Klassiekers als "do you love me" (the contours), Good Golly miss molly (Little Richard) en zoveel meer, maar dan wel met dat tikkeltje extra agressie. Opener "the witch" blijft een klassieker van formaat. Jammer dat tegenwoordig 90% bands die zich vereenzelvigen met 50's en 60's rock'n'roll meestal psychobilly bands zijn.

Classic review: Iggy Pop - the idiot

Aangezien dit een nieuw blog is, en ik toch niet betaald wordt door grote of kleine labels kan ik gewoon reviews schrijven van platen die al 30 jaar oud zijn. Ik schrijf liever classic reviews dan een nieuwe review omdat deze platen meestal al een aantal jaar in mijn kast liggen rijpen vooraleer ik er mijn ding over schrijf. Je wordt ook niet gedwongen een review te schrijven, je schrijft gewoon over platen die je interessant vindt. Bij deze.

Wat deze "the idiot" betreft kunnen we wel degelijk over een groeiplaat praten. Voor ik 24 was zou het bijvoorbeeld nooit bij me opgekomen zijn dat een held als Iggy Pop en een... nu ja... "ander soort" held als David Bowie samen een plaat maken. Ik bedoel, we praten hier dus wel degelijk over de man achter songs als "I wanna be your dog", "search and destroy" en "1969". De man die Henry Rollins inspireerde om een enorme tattooage op zijn rug te laten zetten, letterlijk een frontman was van bloed zweet en tranen en waarschijnlijk de geschiedenis zal ingaan als de hardste rock'n'roll motherfucker ooit. En dan plots zie je deze rock'n'roll junkie in een soort Klaus Nomi-achtige pose, lijkbleek te kijken naar de camera in een pose die we bij wijze van gemakzucht "arty" zullen noemen. Toch maar eens die plaat checken dan.

En ja hoor... de plaat begint claustrofobisch en poppy, bijna als het binnekomen in een club die nog leeg is. Het nummer "sister midnight" is een afschuwelijk afstandelijke song met een enorm catchy basslijn. Het hoge backing-stemmetje van Bowie geeft deze song een vrij psychotisch tintje. Vraag me niet waarom, maar in tijden van harde punk, PIL platen en black flag adoratie was ik weg van dit nummer. Het ging verder in "nightclubbing", dat dezelfde licht psychotische sfeer opzocht maar zich ontpopte tot een stripnummer. De drums worden trouwens ook gebruikt in de song "closer" van Nine Inch nails (I wanna fuck you like an animal,...ja). Met een alweer afstandelijke en ijskoude stem zingt Pop: "We walk like a ghost, we learn dances... brand new dances, like the nuclear bomb". En even begrijp je waarom Romero films gebeuren. Even begrijp je waarom Ian Curtis zich op dit moment al heel slecht moet gevoeld hebben.

Even denk je aan dé ultieme zombie dansplaat, en dan hoor je "funtime". En dan ben je overtuigd van je gelijk. Iggy gaat een heel klein beetje de stooges kant uit met zijn stem en de song klinkt wat meer punky. Maar deze keer zijn het weer de backings van Bowie die ervoor zorgen dat je best tegen 1 kilometer puur uur blijft doorslenteren door de straten van New York. De manier hoe hij de klinkers in de zin "all aboard for funtime" allemaal hetzelfde laat klinken is al een schrikwekkend gegeven an sich. Moesten zombies swingend kunnen vingerknipperen op muziek zouden ze het tijdens "baby", kunnen doen. Jammer genoeg zullen ze hun spasmen moeten sparen en met volle teugen en ingewanden genieten van Pop's doordringende slangestem.

Plots zie je op de playlist "China girl" staan en je denkt: "gelukkig, ik ken deze song van Bowie. Dit is popmuziek en vrij luchtig". Als Iggy Pop ooit in zijn leven al eens een mens sterk misleid heeft, dan is het wel met deze oorspronkelijke, schijnbaar onschuldige maar later uiterst pijnlijke song. Een gitaar en synthgeluid dat angstvallig veel naar een Joy Division en betere factory release neigt en het daarom des te pijnlijker maakt om naar te luisteren. Zonder twijfel het meest melancholische moment van de plaat. Omdat je als man orgasme-gewijs nogal snel tevreden bent dacht ik stil bij mezelf "beter dan dit wordt het niet".

Maar Iggy Pop zou Iggy pop niet zijn moesten er geen superlatieven zijn. En hoewel we er met dumdum boys nog net niet zijn, het moét gewoon één van de beste Iggy Pop songs zijn die ik ooit gehoord heb. Iggy mist the stooges en dat hoor je aan de smerige gitaren, en zijn indrukwekkende stem die met een zekere scherpte zingt: "Now I'm looking for the dum dum boys, the walls close in and I need some noise." Laat "Tiny girls" de song zijn waar ik het minst over te zeggen heb, behalve dan het feit dat dit een geniale tekst heeft en een afschuwelijke sax-solo.

En laat Mass Production de song zijn waar ik nog iets over te zeggen heb. In een ver verleden was ik een ware Joy Division adept. "The idiot" was de laatste plaat die Ian Curtis oplegde vooraleer hij zelfmoord pleegde. In het boek "touching from a distance" door Deborah Curtis vertelt ze hoe Curtis zelfmoord pleegde nadat hij hoorde dat zijn Belgische vriendin Annick Honoré een nieuwe vriend had. Misschien is het wat cheesy om als 26-jarige min of meer volwassen mens koude rillingen te krijgen bij deze gedachte. Maar Iggy pop die deze song 8 minuten uitrekt, soundscapes gebruikt uit Bowie's "low" (toen net verschenen) en sleazy gitaren laat klinken alsof ze je hart openrukken. Ik kan er alleen maar stil van worden.

I'm going for cigarettes
And since you've gotta go
Won't you do me that favour
Won't you give me that number
Won't you get me that girl
Yeah, she's almost like you
Yes, she's almost like you
And I'm almost like him
Yes, I'm almost like him
Yes, I'm almost like him
Yeah, I'm almost like him

Wie is Tomata Du Plenty anyway?

Toen ik een naam aan het zoeken was voor deze blog kwamen er een 20-tal ideeën in mijn hoofd, en één ervan was de naam van deze vergeten maar toch oh zo invloedrijke zanger uit de LA-punk scene van de jaren 70. Tomata du plenty zal waarschijnlijk heel zijn leven bekend blijven als zanger van de legendarische band "the screamers". U niet bekend? Begin alvast niet in menig distro op zoek te gaan naar platen van deze band, aangezien ze nooit echt een volwaardige lp opnamen. Met een beetje geluk vind je nog ergens de "a better world" dubbelcd waar alle opnames van the screamers (inclusief tonnen live materiaal) op staan. Met héél veel geluk kun je nog ergens een dvd verkijgen van een legendarisch los angeles optreden (via amazon alvast te verkrijgen).

Du Plenty werd in 1948 geboren onder de naam David Xavier Harrigan. In 1968 begon zijn artistieke carrière bij "the cockettes", een rondtrekkend travestietentheater waarvan sommige deelnemers opmerkelijk genoeg een baard of snor hadden. In new york vervoegt hij zich nog bij een aantal andere experimentele theatergroepen en werkt ondermeer samen met the stilleto's (later Blondie) en the ramones. Zijn muzikale carrière begint in 1975 wanneer hij met muzikanten als Melba Toast en Rio De Janeiro zijn eigen alter ego "Tomata du plenty" creëert en "the tupperwares" opricht. De band is min of meer synthesizer-minded maar bevat nog niet de punk-spirit die hij later zal ontdekken. Ze spelen een aantal optredens, ondermeer in het voorprogramma van the telegraphs om daarna naar LA te trekken en "the screamers" op te richten. Nog voor the screamers hun eerste optreden spelen organiseren ze af en toe optredens voor ondermeer the damned in maart 1977.

The screamers spelen hun eerste optreden op de 29ste verjaardag van du plenty. De zaal zat overvol en het publiek ontplofte meteen bij songs als "Eva Braun", "Vertigo" en "I wanna hurt". Het was zeker dat deze band een legende zou worden, en dat er voor die status geen doden zullen moeten vallen. In een interview met slash magazine noemen ze zichzelf "niet echt een punkband, eerder nouvelle vague". Toch waren the screamers dé invloed voor synthpunk bands als Devo.

"Devo was smoorverliefd op the screamers. Je ziet een band waar je zo door geïnspireerd door bent en het enige dat wij konden zeggen was: "waarom zijn wij daar in Godsnaam niet opgekomen?" Wat ze deden was iets zoals "firestarter" van the prodigy, met dat verschil dat dit de zomer van 1977 was." Gerald Casale (Devo)

Darby Crash van the germs was zo onder de indruk van de toondove, schreeuwerige zang van Tomata du plenty dat hij dit stemgebruik gewoon overnam. Ook Jello Biafra steekt niet onder stoelen of banken dat hij sterk geïnspireerd werd door de frontman Tomata du plenty.

Regelmatig worden de psychotische shows van the screamers vergeleken met het legendarische expressionistische theater uit het Berlijn van 1930. Van 1977 tot 1981 waren the screamers de belangrijkste punkband uit Los Angeles. Het is bijna ongelooflijk wanneer je weet dat the screamers nooit een lp uitgebracht hebben. Platenlabels vonden hun psychotische synthpunk te extreem. 2 jaar voor MTV Amerika veroverde experimenteerden the screamers al met videoclips. Deze video's werden later gebruikt door de Hollandse filmmaker Rene Daalder die ze gebruikte in zijn film "population one" (met Tomata Du Plenty in de hoofdrol). Deze film kreeg een officiële nominatie voor het filmfestival van Cannes, maar flopte desalniettemin. Later werd population one een cult klassieker.

In 1981 speelden the screamers hun laatste optreden en Du plenty besliste zich volledig te werpen op zijn 2 andere talenten: theater en schilderen. Met "the weird live show" debuteerde hij als theatermaker. Zijn eerste grote tentoonstelling heette: "Whores, sluts and tramps". De gasten werden vriendelijk gevraagd de dresscode te respecteren. Later werden zijn werken meer eenvoudig en sentimenteel.

Du plenty stierf op 20 augustus 2000 op 52-jarige leeftijd. Heel zijn leven is hij een bescheiden outsider artiest geweest die 200% ging voor wat hij deed. En vooral iemand die af en toe nagels met koppen sloeg:

In a better world
Everybody must be
Made to feel important.


Voor zover ik weet is er één dubbelcd met alle opgenomen demo en live-opnames van the screamers.
Er is ook een dvd met clips en live opnames waar je hier een voorsmaakje van kunt zien.

The Three stooges - King Koen views

Garagerock… Als je de naam tegenwoordig hoort vallen denken veel mensen aan bands als the strokes en the white stripes. Eigenlijk denkt niemand nog aan 60’s, beat, fuzz… bands als the kinks, the monkeys, the electric prunes. King Koen houdt van deze bands, speelde zelf in 37 soortgelijke bands en na een sabbatjaar is hij er alweer met een nieuwe band. The way-outs komen uit Lebbeke en gaan er volledig voor! Tijd voor een babbel met Koen over Garagerock, zijn nieuwe band, zijn snijdende visie op de rockscene, Dendermonde (waar ik woon) en oude platen.


Na een lange stille periode ben je nu toch terug on track met een nieuwe band. Niet echt abnormaal dus dat we beginnen met een nogal cliché vraag… Wie zijn de way outs en waarom heeft het verdomd zo lang geduurd eer we nog iets van je gehoord hebben?

Na The Evil Thingies heb ik een jaar niets gedaan. Ik had een heel jaar van mijn tijd in die groep gestoken en behalve de bassiste had niemand enige interesse in de groep. We kregen de kans om overal in Europa te gaan optreden, maar dat vonden ze allemaal te lastig. Tja… Het enige pluspunt is dat we een goeie LP gemaakt hebben. Verder heb ik er geen enkele goeie herinnering aan. We hebben ons laatste optreden gespeeld op de dag dat die plaat uitgekomen is. Toen had ik er dus een tijd helemaal geen zin meer in. Maar iedereen bleef maar vragen waarom ik niet met een nieuwe groep begon. Want zo was het vroeger altijd gegaan: groepje starten, 10 keer repeteren en een plaat opnemen. En als ‘t niet werkte dan begon ik gewoon opnieuw. Meestal met een compleet nieuwe bezetting en altijd onder een nieuwe naam. Op een andere manier zou ik niet willen werken want ik heb geen zin om mensen te bullshitten. Tabula rasa, ander en beter! Soit, na mijn sabbatjaar liep ik tijdens een optreden in Lintfabriek Alec tegen het lijf, een Franse gitarist-garagefreak die nog bij de legendarische Cécilia & Ses Ennuis gespeeld had. Hij had een beetje de zelfde attitude als ik, als niemand zijn groep wou releasen, dan bracht hij de singles gewoon zelf uit op een paar 100 exemplaren. Welcome to the club! 2 dagen later waren we met The Way-Outs al aan ‘t repeteren. Op drums Laurent, met wie ik ooit nog in The Ewings gespeeld had. Op bass Ronny (ex The Unwanted) en op orgel Yannic (ex Rat Fink A Boo-Boo). We zijn direct begonnen met de nummers die ik destijds voorzien had voor de 2e Evil Thingies LP.

De way-outs én de evil thingies destijds werden door sommigen aanzien als een 60’s garage throwback zonder meer. Toch lijkt het alsof je er ergens in slaagt om een band als pakweg de kinks te doen ontwaken, de radio laat opzetten, wat “nieuwe cultuur” laat opdoen, laat beseffen dat 90% van die dingen crap is, maar intussen toch een invloed in die sound te steken die ook vandaag interessant klinkt. Hoe zie jij dat zelf?

We worden wel eens geconfronteerd met zulke bekrompenheid. Meestal komt zo’n uitspraak van iemand die zelf geen flauw benul heeft waarom hij/zij andere (lees: alternatieve) muziek dan wel zou moeten goed vinden. Behalve het feit dat die dingen op Studio Brussel te horen zijn en door de mainstream pers gehyped worden. ‘…dan moet het toch wel goed zijn…’ De sukkels, ze hebben gewoon geen idee. En als ze zelf gaan muziek maken wordt het pas echt erg. Je kent ze wel, als ze in een interview de vraag gesteld wordt wat hen drijft komen ze meestal niet verder dan: “ik wil gewoon mijzelf zijn”. Ze zijn gewoon te laf om toe te geven dat ze gewoon het achterste van de recensent aan ‘t likken zijn. Alternatief!?! Laat mij niet lachen, een alternatieve manier om hun zakken te vullen, ja!
Soit, het grootste argument van die ene kerel die opperde dat wij 60’s garage throwbacks waren was dat wij geen enkele band met de realiteit hadden. En wat is dat dan, die zogenaamde realiteit? De enige realiteit is dat geldwolven in jouw plaats beslissen wat de next big thing is. Gewoon omdat het lucratief is. En telkens opnieuw gaan er genoeg idioten zijn die het zullen slikken. Realteit heet dat dan. Maar het is gewoon 100% bullshit.

Zijn er invloeden in je muziek die totaal niks met garage te maken hebben maar toch een invloed hebben gehad?

Vorig weekend speelden we samen met Lyres en Jeff Conolly vatte het mooi samen: “you and me are the last of a dying breed who dig and appreciate the beauty in stupidity”. Mooier dan dat kan ik het niet formuleren. Alle muziek waar ik van hou is stupid. Fouten en toevalligheden inspireren mij meer dan om het even wat. Punk, garage, C&W, soul,… inspiratie zat. The Three Stooges zijn net zo belangrijk als The Stooges.

je liet in een eerder gesprek al ontvallen dat Dendermonde ooit een bloeiende stad was op muzikaal gebied. Er gaan verhalen rond over groepen als batmobile, faith no more, mdc en spermbirds… Wat zijn de beste dingen die jij in Dendermonde meegemaakt hebt?

Dendermonde was nog meer dan dat, er was gewoon nergens in België een plaats waar je zoveel goeie groepen kon zien! Het heeft maar een kleine 3 à 4 jaar geduurd, maar The Fuzztones, The Cynics, The Miracle Workers, The Chesterfield Kings, The Creeps en tientallen anderen hebben er wel opgetreden. En dikwijls voor een uitverkochte Roxy of Koningshof. Het strafste van de hele zaak was dat het allemaal het werk was van een kleine snotter (Koen Veriest) die pas 16 was toen hij er mee begon in 1986. Zijn ‘kantoor’ was de telefooncel aan het station, ha ha! Ik was in die tijd vaak DJ in de Funk, waar we bovendien repeteerden. Toen Koen Veriest iets cools hoorde vroeg hij de hoes van de plaat, ging naar de telefooncel en belde naar elk telefoonnummer tot hij de groep kon boeken. Het maakte niet uit of het Amerikaanse bands waren, of vergane 60’s bands. Iedereen vroeg zich af hoe hij het klaarspeelde, maar het lukte gewoon. Gewoon omdat hij het lef had. Ik heb een keertje meegemaakt dat mijn vriendin en ik The Troggs gingen oppikken aan het station. Ze waren voor 1 concert speciaal met de trein uit Engeland gekomen, zo ging dat toen. In ‘t Koningshof stel ik hen voor aan de jeugdige organisator en iets later hoor ik zanger Reg Presley mompelen: “oh, we’re fucked! It’s just a kid”. Maar alles was gewoon perfect geregeld. En die avond zat de zaal gewoon stampvol.

Enig idee wat er nu van die Koen verriest geworden is?

Een jaar of 5 geleden heb ik hem nog eens ontmoet tijdens een Fifty Foot Combo concert, maar verder heb ik geen idee. Je moet weten dat ze hem letterlijk weggepest hebben in Dendermonde. Na het eerste Psycho festival was er wat overlast in de straten van Dendermonde. You know, enkele zatte psycho fans in slaap gevallen op het troitoir, een portaal of 2 ondergekotst en - de schande! - 2 zatte psychos boven op het Ros Beiaard standbeeld. En Koen kon met zijn Psycho festival uitwijken naar een andere stad. Overlast!?! Het is maar hoe je ‘t bekijkt. Toen de Spinnekop moest sluiten was ‘t rap gedaan met garage optredens in Dendermonde. Als de kids te veel fun hebben dan moeten de kids boeten.


Zelf woon je in Lebbeke. De meeste mensen die intensief met muziek bezig zijn worden al snel benauwd in hun kleine gemeente en trappen het af naar een grootstad als Antwerpen of Brussel. Nooit de behoefte aan gehad?

Als je lang genoeg bezig bent - ik had mijn eerste groep in 1978 en ik heb er ondertussen 37 versleten - dan komen de muzikanten wel naar jou. Toen ik met The Greenhorns bezig was heb ik wel een paar maand in Brussel gezeten maar voor de rest maakt het niet zoveel uit. We wonen in ‘t centrum van ‘t land en op maximum 1 uur ben je overal. The Pit’s: 1 uur, Lintfabriek: 40 minuten. Zo snel zal ik het niet benauwd krijgen. In Antwerpen is er hoegenaamd geen Garage scene. Wel een Mod scene, maar dat is heel ander volk. Die gasten zijn geobsedeerd door er uit te zien als Austin Powers, maar dat ontkennen ze natuurlijk in alle toonaarden. “we are the Mods, we are the Mods, we are, we are, we are the Mods”. ‘ Maar wat ze werkelijk willen zeggen is: “ik heb gelijk, en enkel ik, en al wat niet Mod is kan niet goed zijn omdat het niet Mod is”. Op die manier creëren ze een elite van mensen die (ahum) cool zijn. Cool zijn, daar is het bij hen natuurlijk allemaal om te doen. Een bende anaal gefixeerden, ja. Maar dat is natuurlijk niet cool om toe te geven. Wel, wel, wel…

Terug naar de wayouts nu. Er staan al een aantal mp3’s op de site van de way-outs (die trouwens uitermate subliem zijn). Wanneer mogen we een release verwachten?

Euh, bedankt. De backing tracks zijn allemaal live in ons repetitiekot opgenomen, live in 1 take zonder overdubs. De zang is wel later in de studio opgenomen omdat de honden van de buren anders gaan meehuilen… Het is al de derde LP op rij die ik in dat reptitiekot opgenomen heb. The Ewings en The Evil Thingies: allemaal live. Ze hebben me al zo dikwijls gevraagd hoe het komt dat die platen toch zo puur klinken. Wel, het is simpel: als ‘t puur moet klinken dan moet je ‘t puur opnemen. Haha, waarom denken ze daar zelf niet aan! En alles analoog opnemen en mixen natuurlijk. Digitaal lukt dat niet aangezien we alles met de VU meters in ‘t rood opnemen. Soms is het wel luid, ja. Maar we hebben gelukkig goeie buren - so far, so good!
Songs schrijven doe ik volgens het Serge Simonart Sucks principe. Ik schrijft een nummer en als er enige kans bestaat dat Serge Simonart het goed gaat vinden - wel dan begin ik gewoon opnieuw. Zo simpel is het. Als jij zegt dat je die nummers goed vind, dan is mijn opzet geslaagd. De LP gaat Psychotic Retraction heten en die komt begin volgend jaar uit op Cherry Bomb Records. “Hunga Hunga”, “No More” en “Why (Are You Messing Up My Mind)” zijn 3 nummers die op de LP gaan komen. De overige nummers waarvan je mp3’s kan beluisteren (op http://www.way-outs.be) zijn voorzien voor een EP. Die “Hunga Hunga” is een cover van een Belgische 60’s garage band - met name R & The R’s - en we zijn al enkele maanden op zoek naar die mannen. Ze zijn afkomstig uit Limburg maar zelfs daar vind ik niemand die ons aan een contact kan helpen. Allez, ‘t is te hopen dat ze dit interview lezen. Ik was al een tijdje op zoek naar een Belgisch nummer om te coveren en toen ik die single de eerste keer hoorde wist ik het meteen. Ongelooflijk dat niemand weet wie die R & The R’s zijn, ze hebben begot het beste Belgische garage nummer aller tijden gemaakt…

Tijd voor wat educatie. Stel je het volgende scenario voor: “Hallo Koen, mijn naam is xxx, ik ben 18 jaar en ben volledig weg van de undertones platen van mijn pa. Zijn er nog dingen die je mij als complete leek kunt aanraden?”

Het eerste dat ik zo’n 18 jarige Undertones fan zou aanraden is onmiddelijk met een garage/punk band starten, natuurlijk. Als je even oplet kom je snel zelf uit op de invloeden van the Undertones. De originele “Nuggets” dubbel-LP - de allereerste 60’s garage/punk compilatie - was niet alleen voor hen een revelatie. Een cover van één van die Nuggets nummers (”Let’s Talk About Girls”) staat op de B-kant van één van hun singles. Maar live heb ik hen nog verschillende andere Nuggets nummers weten coveren. Een heel belangijke en invloedrijke LP, met andere woorden. De originele LP uit 1972 is al bijna even moeilijk om vinden als de originele singles die er op staan, maar gelukkig is er nog altijd de CD-reissue op Rhino. Als je die 1 keer gehoord hebt ga je weken naar niets anders willen luisteren. De 3 belangrijkste invloeden van The Way-Outs zijn trouwens ook op Nuggets te vinden: The Seeds, The Electric Prunes en The Count Five. De eerste Seeds LP en “Underground” van The Electric Prunes LP zijn samen met “Here Are The Sonics” mijn 3 favoriete LP’s aller tijden. Een andere LP waar ik al meer dan 25 jaar compleet ondersteboven van ben is de eerste Real Kids LP. De meest onderschatte LP aller tijden. Zo puur, zo rauw, zo intens. De reissue op Norton is nog altijd te krijgen en dus is er geen enkel excuus om die niet in huis te halen. Fucking brilliant! Er zijn maar weinig LP’s waar geen enkel zwak nummer op staat en dit is er een van. Koop “Inside Out” van The Miracle Workers en je hebt meteen ook het beste 80’s garage album in huis. Koop i.v.m. 90’s garage eender wat van The Mummies. En als je de beste hedendaagse garage band wil horen is er geen ontkomen aan The Satelliters. Hun eerste releases waren op de koop toe op een Belgisch label, Demolition Derby.Allez, de pa van xxx van 18 kan nog wat leren van zijn zoon. De eerste Ramones LP zal pa sowieso wel gehad hebben zeker! Of de eerste 2 Kids LP’s. Pa in de jaren 80 gekocht voor 25 Fr. ‘t stuk… Toen was er niemand die dat wou. Ach, domme mensen in overvloed. Waarom lees ik overal dat “There Will Be No Next Time” het beste nummer van The Kids is?!? Ah ja? Hoe komt het dan dat elk nummer op die eerste 2 LP’s beter is? Gij nu!

Tot slot… Wat ligt er na de opnames in het vooruitzicht of in de ambitie van de way outs?

We gaan een stripverhaal uitbrengen met mij in de hoofdrol natuurlijk, als de markt tegen dan niet verzadigd is. Mijn personage is zo’n beetje de missing link tussen een middeleeuwse actieheld, een tieneridool en Fred Flintstone. Maar door een ongelukkige uitspraak in een interview verraadt hij zich en vinden enkel nog de moeders van zijn fans de weg naar de backstage. Het is een horrorstory… “De Wraak Der Schaamhaarlozen”

Nog een laatste shoutout?

Maar allez, ik ben zo’n vriendelijke jongen.

Meer weten over King Koen en de Way-outs? http://www.way-outs.com/